آرام کردن کودک مبتلا به اتیسم با چند راهکار سریع
حمله بحران در هر کودک مبتلا به اوتیسم با دیگر کودکان متقاوت است و هنگامی که طاقت آن ها طاق شود، واکنش های شدیدی نشان می دهند و به حد به هم ریختگی می شوند.
حملات بحران در کودک اوتیسمی وقتی اتفاق می افتد که کودک دچار اضافه بار حسی می شود. یعنی چراغ های روشن، صداهای بلند یا الگوهای خاص حرکتی باعث می شود که درک کودک از محیط اطرافش از حد توان او خارج شده و ایجاد حمله بحران کند.
در ویدیو کوتاه زیر نحوه ی درک کودک اتیسم از محیط اطرافش به نمایش گذاشته شده است.
تفاوت بدخلقی و حمله بحران در کودکان اوتیسمی
وقتی کودکی بدخلق است و به اصطلاح قشقرق به پا می کند، کاملا به محیط اطرافش مسلط است و بدخلقی و قشقرق به پا کردن آن ها به خاطر چیزی است که طبق میل آن ها انجام نشده است. به همین خاطر اگر کاری که می خواهند را برای آن ها انجام دهید این بدخلقی ها پایان خواهد یافت.
اما در حمله بحران که در کودک اوتیسم رخ می دهد، کودک اصلا توانایی آرام شدن را ندارد و به دلیل این که توانایی کنترل کردن خودشان را ندارند نیز وضعیت عصبانیت یا به هم ریختگی آن ها بیشتر می شود. بدخلقی کودکی که دچار حمله بحران شده است به خاطر این نیست که دیگران بر خلاف میل او عمل کرده اند و در این موضوع با کودکی که فقط درحال قشقرق به پا کردن است تفاوت دارد.
آیا علائم هشدار دهنده ای وجود دارد که حمله ی بحران را قبل از وقوع پیش بینی کنیم؟
بله. افراد مبتلا به اوتیسم، معمولا قبل از حمله ی بحران، علائمی از خودشان نشان می دهند که به مرحله ی رام معروف است.
در این مرحله، نشانه هایی از اضطراب در فرد مشاهده می شود. نشانه هایی مثل، قدم زدن، جستجوی اطمینان از اطرافیان با پرسیدن سوال های تکراری یا رفتارهای جسمی ای مانند لرزیدن یا کاملا آرام بودن.
در این مرحله، پیشگیری کردن از حمله بحران ممکن است. استراتژی هایی که می تواند به شما برای آرام کردن کودک اوتیسم در این مرحله کمک کنند در زیر توضیح داده شده است:
- پرت کردن حواس کودک
- استفاده از وسایلی که به کودک اتیسم آرامش می دهد مثل اسباب بازی یا یک موسیقی آرامش بخش
- حذف محرک های آزار دهنده
- حفظ آرامش شخصی – به دلیل اینکه کودک اوتیسم در این حالت نسبت به احساسات اطرافیان به شدت حساس خواهد شد
در حین حملات بحرانی چه کمکی می توانیم به کودک اتیسم کنیم؟
وقتی یک فرد مبتلا به اوتیسم در حال تجربه حمله ی بحرانی است، اولویت اصلی باید فراهم کردن محیط آرامش بخش برای او باشد.
اگر هم به هر دلیلی نمی توانید او را به محیط آرام تری منتقل کنید، باید به فرد احساس اطمینان بدهید. پس اطمینان حاصل کنید که فرد در محیط امن قرار دارد و به او آرامش انتقال بدهید تا زمانی که بتواند کنترل خودش را به دست بگیرد.
با انجام کارهایی که حواس او را پرت کند می توانید کودک را از این حالت دور کنید. کارهایی مثل شکلک در آوردن یا مثلا خواندن یک آهنگ خنده دار یا صحبت کردن در رابطه با هرچیزی که برای کودک جذاب و سرگرم کننده باشد.
همچنین به همراه داشتن عطر های آرامش بخش مثل عصاره های اسطوخودوس و بابونه می تواند موثر باشد به شرطی که فرد نسبت به عطر واکنش منفی نداشته باشد.
اگر عامل صوتی باعث تحریک فرد شده و او را به حمله ی بحران رسانده است، استفاده از هدفون های عایق نویز می تواند باعث کمک به جلوگیری از این حملات شود.
در برخی شرایط، فرد مبتلا به اوتیسم ممکن است درگیر رفتارهای خود آزاردهنده شود، مثلا اینکه سر خود را به دیوار یا کف زمین بکوبد. در این شرایط، بهتر است برای جلوگیری از صدمه دیدن کودک، جسم نرمی را بین سر و سطح قرار دهید و تا زمانی که این رفتار متوقف شود، به کودک حس آرامش و اطمینان انتقال دهید.
اگر رفتارهای خاصی در محیط جامعه باعث شروع این حملات می شوند، مثل نگاه خیره دیگران یا موارد مشابه، بهتر است کارتی با نوشته ی ” فرزند من اوتیسم است” تهیه کنید و به همراه داشته باشید تا از توجه بیشتر جلوگیری شود.
چطور از وقوع حملات بحران پیشگیری کنم؟
برای اینکه بتوانیم در آینده از حملات بحران در کودک پیشگیری کنیم، بهتر است زمانی صرف کنیم و بفهمیم که حملات بحران برای کودک اوتیسم چیست.
استفاده از یک دفترچه یادداشت برای ثبت وقایع مرتبط با این حملات می تواند به شما کمک کند که بفهمید آیا این حملات الگوی خاصی چه از لحاظ زمانی و چه از لحاظ مکانی دارند یا مثلا در چه اتفاقات خاصی رخ می دهند.
حمله بحران اوتیسم در بزرگسالان: چه کار نباید کرد
جان اسکات هولمن، نویسنده، سخنران و مشاور که خود مبتلا به اوتیسم است مقاله ای درباره ی کارهایی که دوست ندارد اطرافیان هنگام تجربه ی حمله بحران برای او انجام دهند نوشته است.
حمله بحران که به من دست می دهد برای اطرافیان بسیار گیج کننده و حتی ترسناک است. من حداکثر تلاش خودم را می کنم که کاملا عادی و نرمال در جامعه حاضر شوم، اما وقتی که تسلط خودم را از دست می دهم و بهم می ریزم، مردم از دیدن رفتارهای اوتیستیک من شوکه می شوند.
در این حالت من گریه می کنم، داد میزنم، چیزها را می شکنم، دست هایم را به هم می کوبم و به سرم مشت می زنم. هنوز نتوانستم راهی برای بهتر شدن حملات بحران پیدا کنم اما کارهایی که آن را بدتر می کنند را کشف کرده ام.
اگه من دچار حمله بحران شدم…
از دست من عصبانی نشوید و صدایتان را روی من بلند نکنید
حمله بحران برای ناظران بیرونی می تواند ترسناک باشد، اما در شدید ترین حالت فقط یک عذاب روانی برای شخص دارای اوتیسم است و به دیگران آسیبی نمی رساند.
در این وضعیت که من احساس می کنم در منطقه جنگی گرفتار شده ام و از زندگی خودم وحشت زده هستم، حواس من به شدت فعال هستند و کنترل کمی روی خودم دارم. پس ممکن است به واسطه ی نمایش های احساسی شدید اطرافیان احساس خطر کنم.
سعی در محدود کردن من نداشته باشید
من درک می کنم که فردی با 1 متر و هشتاد سانتی متر قد وقتی دچار حمله بحران می شود از بیرون ترسناک به نظر می رسد اما به خاطر داشته باشید که من بیشتر از شما وحشت زده هستم.
من هرگز به کسی صدمه نخواهم زد مگر اینکه به شکل خصمانه ای به من نزدیک شوید یا بخواهید بدون اجازه من از نیروی فیزیکی بر علیه من استفاده کنید که در این حالت ممکن است کنترل خودم را از دست بدهم.
از من نپرسید چه مشکلی پیش اومده
باور کنید وقتی که دارم سرم رو به دیوار می کوبم نیاز به هم صحبتی عاطفی شما ندارم.
به من احساس گناه ندهید
این باعث سردرگمی و عصبانیت من خواهد شد و باعث می شود که احساس تهدید کنم.
از من نپرسید که مواد مخدر یا مشروب مصرف کرده ای یا خیر
این سوال خیلی توهین آمیز است. من به خواست خودم اتیستیک نشده ام و تا جایی که می دانم مواد مخدر باعث ایجاد اوتیسم نمی شوند. شما از یک فرد معلول نمی پرسید که دلیل آنها برای نشستن روی ویلچیر تنبلی است یا خیر.
از همه مهم تر، به من نگید که از این حالت بیرون بیا
باور کنید، اگر می توانستم خودم از این حالت بیرون می آمدم. هرگز به من نگید که اگه تلاش کنی می تونی به خودت مسلط بشی. این بهترین راه برای بدتر کردن حال من است.