اختلال خوردن، انواع، نشانه ها و درمان

اختلالات خوردن یک مشکل روانشناختی است که بر سلامت جسمی و روانی شما تأثیر می گذارد. این اختلال شامل مشکلاتی در نحوه تفکر شما در مورد غذا، غذا خوردن، وزن و شکل و رفتارهای غذایی شما می شود. این موارد می تواند بر سلامت، احساسات و عملکرد شما در زندگی تأثیر بگذارد.

اختلال خوردن

اختلال خوردن اگر به طور موثر درمان نشود، می تواند به مشکلات طولانی مدت تبدیل شود و در برخی موارد منجر به مرگ شود. شایع ترین اختلالات خوردن، بی اشتهایی، پرخوری عصبی و اختلال پرخوری است.

بیشتر اختلالات خوردن شامل تمرکز بیش از حد بر وزن، شکل بدن و غذا است. این موضوع می تواند منجر به رفتارهای غذایی خطرناک شود. این اختلال می تواند به طور جدی بر توانایی دریافت مواد مغذی موردنیاز بدن شما تأثیر بگذارد. اختلالات خوردن می تواند به قلب، دستگاه گوارش، استخوان ها، دندان ها و دهان آسیب برساند و حتی منجر به بیماری های دیگر شوند. اختلالات خوردن همچنین با افسردگی، اضطراب، آسیب رساندن به خود و افکار و رفتارهای خودکشی مرتبط هستند.

با درمان مناسب، می توانید به عادات غذایی سالم برگردید و راه های سالم تری برای فکر کردن به غذا و بدن خود بیاموزید. همچنین ممکن است بتوانید مشکلات جدی ناشی از اختلال خوردن را کاهش دهید.

6 نوع اختلالات خوردن (و علائم آنها)

  • بی اشتهایی
  • بولیمیا
  • اختلال پرخوری
  • پیکا
  • نشخوار
  • ARFID
  • انواع دیگر

اگرچه انواع مختلف اختلالات خوردن علائم مشخصی دارند، اما همه آنها شامل تمرکز شدید روی مسائل مربوط به غذا و خوردن است و برخی شامل تمرکز شدید بر وزن است. نشانه های کلی اختلال خوردن به شرح زیر است:

نشانه های اختلال خوردن

اگرچه نام این اختلال “خوردن” است، اما چیزی بیش از غذا است. بلکه یک شرایط پیچیده سلامت روانی است که اغلب نیاز به مداخله متخصصان پزشکی و روانشناسی برای تغییر مسیر خود دارد.

در اینجا شش مورد از رایج ترین اختلالات خوردن و علائم آن ها آورده شده است.

1. بی اشتهایی عصبی

بی اشتهایی اغلب شامل موارد زیر است:

  • محدودیت شدید دریافت کالری، که ممکن است شامل اجتناب از انواع خاصی از غذاها باشد.
  • ترس شدید از افزایش وزن
  • تصویر بدن مخدوش

مهم است بدانید که وزن لزوماً نشان دهنده این نیست که آیا فردی اختلال خوردن دارد یا خیر. به عنوان مثال، در بی اشتهایی غیر معمول، یک فرد ممکن است علیرغم کاهش وزن قابل توجه، کم وزن نباشد. بی اشتهایی به طور کلی به دو زیر گروه تقسیم می شود: نوع محدود کننده و نوع پرخوری و پاکسازی.

افراد مبتلا به نوع محدود کننده فقط از طریق رژیم غذایی، روزه گرفتن یا ورزش زیاد وزن کم می کنند. ولی افراد مبتلا به پرخوری و پاکسازی ممکن است مقدار زیادی غذا بخورند یا خیلی کم بخورند. پاکسازی ممکن است شامل استفراغ، مصرف ملین ها یا دیورتیک ها یا ورزش بیش از حد باشد.

در این اختلال علائم وسواس فکری اغلب وجود دارد. به عنوان مثال، بسیاری از افراد مبتلا به بی اشتهایی درگیر افکار مداوم در مورد غذا هستند. برخی ممکن است با وسواس دستور غذاها را جمع آوری کنند یا غذا را احتکار کنند.

آنها همچنین ممکن است در غذا خوردن در جمع مشکل داشته باشند و میل شدیدی به کنترل محیط خود داشته باشند، که توانایی آنها را برای خودانگیختگی محدود می کند.

با گذشت زمان، افراد مبتلا به بی اشتهایی ممکن است شکننده شدن مو و ناخن، نازک شدن استخوان ها و ناباروری را تجربه کنند. در موارد شدید، بی اشتهایی می تواند منجر به نارسایی قلب، مغز یا چند عضو و مرگ شود.

2. پرخوری عصبی

افراد مبتلا به پرخوری عصبی اغلب در مدت زمان محدودی مقدار زیادی غذا می خورند. یک دوره پرخوری معمولاً تا زمانی ادامه می یابد که به طرز دردناکی سیر شوند. در طول پرخوری، ممکن است احساس کنند که نمی توانند غذا خوردن را متوقف کنند.

پرخوری ممکن است با هر نوع غذایی اتفاق بیفتد، اما بیشتر در مورد غذاهایی رخ می دهد که فرد معمولاً از آن اجتناب می کند. سپس افراد مبتلا به بولیمیا برای جبران کالری مصرف شده و برای تسکین ناراحتی روده سعی در پاکسازی می کنند.

رفتارهای رایج پاکسازی عبارتند از:

  • استفراغ اجباری
  • روزه گرفتن
  • استفاده از ملین ها
  • با استفاده از دیورتیک ها
  • با استفاده از تنقیه
  • ورزش بیش از حد

عوارض جانبی پرخوری عصبی ممکن است شامل موارد زیر باشد:

  • گلو ملتهب و دردناک
  • غدد بزاقی متورم
  • مینای دندان فرسوده
  • پوسیدگی دندان
  • رفلاکس اسید
  • تحریک روده
  • کم آبی بدن

در موارد شدید، پرخوری عصبی همچنین می‌تواند باعث عدم تعادل در سطوح الکترولیت‌ها مانند سدیم، پتاسیم و کلسیم شود. این می تواند باعث سکته مغزی یا حمله قلبی شود.

3. اختلال پرخوری (BED)

BED اغلب شامل خوردن مقادیر زیادی غذا به سرعت، مخفیانه و تا زمان احساس گرسنگی است، یعنی تا زمانی که به طور ناراحت کننده ای سیر شود! احساس ناراحتی، مانند شرم، انزجار، یا گناه، ممکن است هنگام فکر کردن در مورد رفتار پرخوری رخ دهد.

افراد مبتلا به BED علائمی مشابه علائم بولیمیا یا زیرگروه پرخوری بی اشتهایی دارند. این شامل خوردن مقادیر زیادی غذا در دوره‌های نسبتاً کوتاه و احساس عدم کنترل در طول این دوره‌ها می‌شود.

اما، افراد مبتلا به BED کالری را محدود نمی کنند یا از رفتارهای پاکسازی، مانند استفراغ یا ورزش بیش از حد، پس از یک دوره پرخوری استفاده نمی کنند.

افراد مبتلا به BED ممکن است غذاهای فوق فرآوری شده بیشتری نسبت به غذاهای کامل مصرف کنند. این ممکن است خطر عوارضی مانند بیماری قلبی، سکته مغزی و دیابت نوع 2 را افزایش دهد.

4. اختلال پیکا

پیکا شامل خوردن چیزهایی است که غذا محسوب نمی شوند و ارزش غذایی ندارند. و ممکن است شامل موارد زیر باشد:

  • یخ
  • خاک
  • گل
  • گچ
  • صابون
  • کاغذ
  • مو
  • پارچه
  • پشم
  • سنگریزه ها
  • مواد شوینده لباسشویی
  • نشاسته ذرت

با این حال، برای اینکه این بیماری پیکا در نظر گرفته شود، خوردن مواد غیرخوراکی نباید بخشی از فرهنگ یا مذهب فرد باشد. پیکا بیشتر در افرادی دیده می شود که عملکرد روزانه آنها مختل است، مانند:

  • ناتوانی های ذهنی
  • شرایط عصبی رشدی، مانند اختلال طیف اوتیسم
  • مشکلات روانی، مانند اسکیزوفرنی

افراد مبتلا به پیکا ممکن است در معرض خطر ابتلا به موارد زیر باشند:

  • مسمومیت
  • عفونت ها
  • صدمات روده
  • کمبودهای تغذیه ای
  • بسته به مواد مصرف شده، پیکا ممکن است کشنده باشد.

5. اختلال نشخوار

اختلال خوردن چیست؟
اختلال نشخوار زمانی اتفاق می‌افتد که فرد به طور معمول غذایی را که قبلاً خورده است برمی‌گرداند. در این حالت فرد غذایی که بلعیده می شود، دوباره آن را می جود و سپس آن را دوباره می بلعد یا تف می کند. این کار معمولاً در عرض 30 دقیقه پس از غذا رخ می دهد.

در نوزادان، اختلال نشخوار بین 3 تا 12 ماهگی ایجاد می شود و طبیعی است و اغلب خود به خود ناپدید می شود. در کودکان و بزرگسالان مبتلا به این بیماری، درمان می تواند آن را برطرف کند.

اگر در نوزادان برطرف نشود، اختلال نشخوار می تواند منجر به کاهش وزن و سوء تغذیه شدید شود که می تواند کشنده باشد. بزرگسالان مبتلا به این اختلال ممکن است مقدار غذایی که می خورند را محدود کنند، به ویژه در مکان های عمومی.

6. اختلال مصرف مواد غذایی اجتنابی/محدود کننده (ARFID)

افراد مبتلا به ARFID عدم علاقه به غذا خوردن یا بیزاری از بوها، طعم ها، رنگ ها، بافت ها یا دماهای خاص را تجربه می کنند.

علائم رایج عبارتند از:

  • پرهیز یا محدودیت غذایی که فرد را از خوردن کالری یا مواد مغذی کافی باز می دارد.
  • عادات غذایی که با عملکردهای اجتماعی معمولی تداخل دارند، مانند غذا خوردن با دیگران
  • کاهش وزن یا رشد ضعیف برای سن و قد
  • کمبود مواد مغذی یا وابستگی به مکمل ها یا تغذیه های خاص
  • ARFID فراتر از رفتارهای رایج مانند غذا خوردن در کودکان نوپا یا مصرف کمتر غذا در بزرگسالان مسن است.
  • علاوه بر این، شامل پرهیز یا محدودیت غذاها به دلیل در دسترس نبودن یا اعمال مذهبی یا فرهنگی نمی شود.

سایر اختلالات خوردن

علاوه بر شش اختلال خوردن ذکر شده، اختلالات خوردن کمتر شناخته شده یا کمتر رایج دیگری نیز وجود دارد.

این موارد عبارتند از:

اختلال پاکسازی: افراد مبتلا به اختلال پاکسازی از استفراغ، ملین ها، دیورتیک ها یا ورزش بیش از حد برای کنترل وزن یا شکل خود استفاده می کنند. با این حال، آنها پرخوری نمی کنند.

سندرم خوردن در شب: افراد مبتلا به این سندرم اغلب در شب، اغلب پس از بیدار شدن از خواب، بیش از حد غذا می خورند.

سایر اختلالات تغذیه یا خوردن مشخص شده (OSFED): این یک اصطلاح کلی برای شرایطی است که علائمی مشابه علائم یک اختلال خوردن دارند اما با هیچ یک از اختلالات بالا مطابقت ندارند. یکی از اختلالاتی که در حال حاضر ممکن است تحت OSFED قرار گیرد، ارتورکسی است.

اگرچه ارتورکسی به طور فزاینده ای در رسانه ها و مطالعات علمی ذکر می شود، کتابچه راهنمای تشخیصی و آماری اختلالات روانی، ویرایش پنجم، ویرایش متن (DSM-5-TR) هنوز آن را به عنوان یک اختلال خوردن جداگانه به رسمیت نمی شناسد.

افراد مبتلا به ارتورکسیا به اندازه ای که زندگی روزمره آنها را مختل می کند، تمرکز وسواسی روی تغذیه سالم دارند. آنها ممکن است به طور اجباری لیست مواد غذایی را بررسی کنند و با وسواس از حساب های “سبک زندگی سالم” در رسانه های اجتماعی پیروی کنند.

فردی که این بیماری را دارد ممکن است از ترس ناسالم بودن غذاها کل گروه های غذایی را حذف کند. این می تواند منجر به سوء تغذیه، کاهش وزن شدید، مشکل در غذا خوردن در خارج از خانه و ناراحتی عاطفی شود.

علت اختلال خوردن

علت دقیق اختلالات خوردن مشخص نیست. مانند سایر اختلالات روانشناختی، ممکن است دلایل مختلفی وجود داشته باشد، مانند:

ژنتیک. برخی از افراد ممکن است ژن هایی داشته باشند که خطر ابتلا به اختلالات خوردن را افزایش دهد.
زیست شناسی. عوامل بیولوژیکی، مانند تغییرات در مواد شیمیایی مغز، ممکن است در اختلالات خوردن نقش داشته باشند.

عوامل خطر

هر کس ممکن است دچار اختلال خوردن شود. اختلالات خوردن اغلب در سنین نوجوانی و جوانی شروع می شود. اما ممکن است در هر سنی رخ دهند.

عوامل خاصی ممکن است خطر ابتلا به اختلال خوردن را افزایش دهند، از جمله:

سابقه خانوادگی. احتمال بروز اختلالات خوردن در افرادی که والدین یا خواهر و برادری دارند که دارای اختلال خوردن هستند، بیشتر است.
سایر مشکلات مربوط به سلامت روان مانند تروما، اضطراب، افسردگی، اختلال وسواس فکری اجباری و سایر مسائل مربوط به سلامت روان می تواند احتمال ابتلا به اختلال خوردن را افزایش دهد.

رژیم گرفتن و گرسنگی. رژیم غذایی مکرر یک عامل خطر برای اختلالات خوردن است، به ویژه با وزنی که در هنگام گرفتن و حذف رژیم های جدید دائماً بالا و پایین می شود. شواهد محکمی وجود دارد که نشان می دهد بسیاری از علائم اختلال خوردن، علائم گرسنگی هستند. گرسنگی بر مغز تأثیر می گذارد و می تواند منجر به تغییرات خلقی، تفکر سفت و سخت، اضطراب و کاهش اشتها شود. گرسنگی ممکن است باعث شود که غذا خوردن به شدت محدود شود.

سابقه قلدری. افرادی که به دلیل وزن مورد آزار و اذیت قرار گرفته اند، بیشتر در معرض مشکلات مربوط به خوردن و اختلالات خوردن هستند. این مورد شامل افرادی می شود که توسط همسالان، متخصصان مراقبت های بهداشتی، مربیان، معلمان یا اعضای خانواده از وزن خود شرمنده شده اند.

استرس. رفتن به دانشگاه، نقل مکان، یافتن شغل جدید، یا یک مشکل خانوادگی یا رابطه ای، فرقی ندارد، در کل تغییر می تواند استرس ایجاد کند. و استرس ممکن است خطر اختلال خوردن را افزایش دهد.

عوارض اختلال خوردن چیست؟

اختلالات خوردن باعث طیف گسترده ای از عوارض می شود که برخی از آنها تهدید کننده زندگی هستند. هر چه اختلال خوردن شدیدتر یا طولانی تر باشد، احتمال بروز عوارض جدی بیشتر است. اینها ممکن است شامل موارد زیر باشد:

  • مشکلات جدی سلامتی
  • افسردگی و اضطراب
  • افکار یا رفتار خودکشی
  • مشکلات رشد و توسعه
  • مشکلات اجتماعی و روابط
  • اختلالات مصرف مواد
  • مسائل کار و مدرسه
  • مرگ

پیشگیری از اختلال خوردن

هیچ راه مطمئنی برای جلوگیری از اختلالات خوردن وجود ندارد، اما می‌توانید برای ایجاد عادات غذایی سالم قدم‌هایی بردارید. اگر فرزند دارید، می توانید به فرزندتان کمک کنید تا خطر ابتلا به اختلالات خوردن را کاهش دهد.

بزرگسالان

برای ایجاد عادات غذایی سالم و سبک زندگی سالم قدم های زیر را بردارید:

یک رژیم غذایی سالم و غنی از غلات کامل، میوه ها و سبزیجات انتخاب کنید. نمک، شکر، الکل، چربی های اشباع شده و چربی های ترانس را محدود کنید. از رژیم غذایی شدید خودداری کنید. اگر نیاز به کاهش وزن دارید، با ارائه دهنده مراقبت های بهداشتی یا یک متخصص تغذیه صحبت کنید تا برنامه ای ایجاد کنید که نیازهای شما را برآورده کند.

از مکمل های غذایی، ملین ها یا محصولات گیاهی برای کاهش وزن استفاده نکنید.

فعالیت بدنی کافی داشته باشید. هر هفته حداقل 150 دقیقه فعالیت هوازی مانند پیاده روی سریع داشته باشید. فعالیت هایی را انتخاب کنید که از آنها لذت می برید، بنابراین احتمال انجام آنها بیشتر است.

برای مسائل مربوط به سلامت روان، مانند افسردگی، اضطراب، یا مشکلات مربوط به عزت نفس و تصویر بدن، از متخصص کمک بگیرید.

بچه ها

در اینجا چند راه برای کمک به کودک خود در ایجاد رفتارهای تغذیه سالم آورده شده است:

از رژیم گرفتن جلوی کودک خود اجتناب کنید. عادات غذایی خانواده ممکن است بر روابط کودکان با غذا تأثیر بگذارد. خوردن وعده های غذایی با هم این فرصت را به شما می دهد تا به کودک خود در مورد مشکلات رژیم غذایی آموزش دهید. همچنین به شما این امکان را می دهد که ببینید آیا کودک شما غذای کافی و تنوع کافی می خورد یا خیر.

با فرزندتان صحبت کنید. بسیاری از وب‌سایت‌ها و دیگر سایت‌های رسانه‌های اجتماعی وجود دارند که ایده‌های خطرناکی را تبلیغ می‌کنند، مانند تبلیغ بی‌اشتهایی به عنوان یک انتخاب سبک زندگی به جای یک اختلال خوردن. برخی از سایت ها نوجوانان را تشویق به شروع رژیم می کنند. اصلاح هر گونه ایده اشتباه مانند این مهم است. با فرزندتان در مورد خطرات انتخاب غذای ناسالم صحبت کنید.

تصویر بدنی سالم را در کودک خود، صرف نظر از شکل و اندازه او، تشویق و تقویت کنید. با کودک خود در مورد تصویر خود صحبت کنید و به او اطمینان دهید که شکل بدن می تواند متفاوت باشد. از بدن خود جلوی فرزندتان انتقاد نکنید. پیام های پذیرش و احترام می تواند به ایجاد عزت نفس سالم کمک کند. آنها همچنین می توانند انعطاف پذیری و توانایی بهبود سریع از رویدادهای دشوار را ایجاد کنند. این مهارت ها می تواند به کودکان کمک کند تا از دوران چالش برانگیز سال های نوجوانی و جوانی عبور کنند.

از متخصص کمک بخواهید. در ویزیت ها، ارائه دهندگان مراقبت های بهداشتی ممکن است بتوانند علائم اولیه یک اختلال خوردن را شناسایی کنند. آنها می توانند از کودکان در مورد عادات غذایی آنها سوال بپرسند. این بازدیدها می تواند شامل بررسی صدک های قد و وزن و شاخص توده بدنی باشد که می تواند به شما هشدار دهد و ارائه دهنده فرزند شما به هر گونه تغییر بزرگ.

درمان اختلال خوردن

راه های درمان اختلال خوردن

یافتن نوع مناسب درمان اختلال خوردن بستگی به اختلال و علائم آن دارد. درمان معمولاً شامل ترکیبی از انواع خاصی از گفتاردرمانی است که به عنوان روان درمانی نیز شناخته می شود، همچنین نظارت پزشکی و گاهی اوقات آموزش تغذیه یا داروها.

درمان اختلال خوردن همچنین شامل پیشگیری و مراقبت از سایر مشکلات پزشکی است که اختلال خوردن باعث ایجاد یا بدتر شدن آنها می شود. این مشکلات در صورتی که برای مدت طولانی بدون درمان باقی بمانند می توانند جدی یا حتی تهدید کننده زندگی باشند. اگر اختلال خوردن با درمان استاندارد بهبود نیافت یا باعث مشکلات سلامتی شد، ممکن است نیاز به اقامت در بیمارستان یا نوع دیگری از برنامه بستری باشد.

از کجا شروع کنیم؟

هم می توانید با مراجعه به متخصص مراقبت های بهداشتی اولیه یا یک متخصص سلامت روان شروع کنید، در هر صورت احتمالاً از ارجاع به تیمی از متخصصان در درمان اختلالات خوردن سود خواهید برد. اعضای تیم درمان اختلال خوردن ممکن است شامل موارد زیر باشند:

یک متخصص سلامت روان، مانند یک روانشناس یا درمانگر برای رواندرمانی. انتخاب یک متخصص سلامت روان با آموزش تخصصی در مراقبت از اختلال خوردن بسیار مهم است، زیرا این چیزی نیست که همه درمانگران بتوانند.

یک متخصص تغذیه برای آموزش در مورد تغذیه و برنامه ریزی وعده های غذایی.

متخصصان پزشکی برای درمان مشکلات سلامتی ناشی از اختلال خوردن شما.

والدین یا سایر اعضای خانواده شما. برای جوانانی که هنوز در خانه زندگی می کنند، والدین باید در درمان مشارکت داشته باشند و ممکن است بر وعده های غذایی نظارت کنند.

مدیریت اختلال خوردن می تواند یک چالش طولانی مدت باشد. ممکن است لازم باشد به طور منظم با اعضای تیم درمانی خود ملاقات کنید تا زمانی که علائم اختلال خوردن شما به طور کامل برطرف شود.

رواندرمانی

گفتار درمانی که به عنوان روان درمانی نیز شناخته می شود، مهمترین بخش درمان اختلال خوردن است. رواند