نورون‌های آینه‌ای در روانشناسی چیست؟
نورون‌های آینه‌ای به ما کمک می‌کنند تا یاد بگیریم، زیرا این نورون‌ها به ما این امکان را می‌دهند که اعمال و رفتارهایی که از دیگران مشاهده می‌کنیم را تقلید کرده و درک کنیم. زمانی که ما به انجام یک کار توسط دیگران نگاه می‌کنیم، مناطق خاصی از مغز ما تحریک می‌شود گویی که همان کار را خودمان انجام می‌دهیم.
برای مثال، مطالعات تصویربرداری مغزی نشان می‌دهند که همان مناطق مغزی که مسئول درک حرکت و تولید حرکت هستند، در هنگام مشاهده دویدن کسی در خیابان یا انجام آن توسط خودمان فعال می‌شوند (Woolfolk, 2021).
این نورون‌ها نه تنها در زمان مشاهده رفتار فعال می‌شوند، بلکه زمانی که ما آنچه را که اتفاق افتاده به یاد می‌آوریم، دوباره فعال می‌شوند (Eysenck & Keane, 2015).
متاسفانه، تماشای یک ویولنیست کنسرت به این معنا نیست که می‌توانیم یک استرادیواریوس برداریم و شروع به نواختن باخ کنیم، به‌ویژه اگر هیچ درسی در این زمینه نداشته باشیم. نورون‌های آینه‌ای به ما “کدگذاری دقیق حرکتی اعمال مشاهده شده” را نمی‌دهند (Eysenck & Keane, 2015, p. 141)، اما آنها از مشاهده، تجسم و بازنمایی حمایت می‌کنند و بنابراین بخش حیاتی یادگیری ما هستند (Woolfolk, 2021).
تقلید و درک فعالیت‌های دیگران برای مهارت‌های یادگیری کودکان به‌ویژه مفید است (مثل نحوه صحبت کردن، حرکت و بازی). همچنین به نظر می‌رسد که نورون‌های آینه‌ای اطلاعات کافی برای پیش‌بینی دلیل انجام رفتار توسط دیگران را فراهم می‌کنند که این مکانیسمی قدرتمند برای درک عاطفی است (Rasmussen & Bliss, 2014).
چرا نورون‌های آینه‌ای مهم هستند؟
نورون‌های آینه‌ای بخش حیاتی از ارثیه تکاملی ما هستند، زیرا این نورون‌ها با “یکی از جالب‌ترین جنبه‌های فرآیند پیچیده تفکر ما، یعنی ‘درک عمدی'” (Acharya & Shukla, 2012, p. 119) مرتبط هستند.
زمانی که ما عملی را که توسط فرد دیگری انجام می‌شود مشاهده می‌کنیم، معمولاً دو قطعه اطلاعات حیاتی دریافت می‌کنیم (Acharya & Shukla, 2012):
- چه عملی در حال انجام است؟
- چرا این عمل انجام می‌شود؟
قطعه دوم پیچیده‌تر است و به شناسایی نیت مربوط می‌شود. نورون‌های آینه‌ای ما برای پیش‌بینی آنچه قرار است اتفاق بیافتد فعال می‌شوند و این امر فرصت‌های ما را برای یادگیری و همدلی افزایش می‌دهد (Acharya & Shukla, 2012; Wilson, 2014).
سیستم نورون‌های آینه‌ای چگونه کار می‌کند؟
نورون‌های آینه‌ای یک کلاس خاص از نورون‌ها هستند که همزمان هنگام انجام یک عمل حرکتی توسط فرد و همچنین هنگام مشاهده انجام همان یا عملی مشابه توسط فرد دیگر فعال می‌شوند (Acharya & Shukla, 2012, p. 118).
این نورون‌ها در مناطق مختلفی از مغز پیدا شده‌اند، از جمله قشر پیش‌حرکتی، ناحیه حرکتی تکمیلی، قشر حسی-حرکتی اولیه، آمیگدالا، تالاموس و قشر پاریتال تحتانی. بنابراین، این نورون‌ها به طور بالقوه در موارد زیر دخیل هستند (Penagos-Corzo et al., 2022; Eysenck & Keane, 2015):
- آغاز، برنامه‌ریزی و هماهنگی حرکات و ذخیره برنامه‌های حرکتی برای اعمال یادگرفته‌شده
- پردازش اطلاعات حسی مربوط به لمس، فشار و پروپریو سپشن (آگاهی از وضعیت بدن) از قسمت‌های مختلف بدن
- یکپارچگی حسی-حرکتی، آگاهی فضایی و درک اشیاء نسبت به خود
- پردازش احساسات و تنظیم واکنش‌های احساسی
درک زمینه ضروری است. نورون‌های آینه‌ای بیشتر زمانی فعال می‌شوند که ناظر بتواند با اهداف یا نیت‌های فرد مشاهده‌شده ارتباط برقرار کند و آنها را درک کند (Eysenck & Keane, 2015).
علوم اعصاب همدلی و نورون‌های آینه‌ای
دانشمندان علوم اعصاب معتقدند که مناطقی از مغز که معمولاً توسط احساسات خودمان فعال می‌شوند، هنگام مشاهده تجربه احساسات یا حواس دیگران نیز فعال هستند.
شواهد نشان می‌دهد که نورون‌های آینه‌ای ارتباط نزدیکی با همدلی انسانی دارند. این موضوع مهم است زیرا همدلی به ما این امکان را می‌دهد که خود را جای دیگران بگذاریم (Penagos-Corzo et al., 2022).
“تحقیقات اخیر نشان می‌دهد که ممکن است ما افکار، احساسات و حواس دیگران را با شبیه‌سازی آنها در خودمان درک کنیم، گویی که در حال تجربه حالت‌های ذهنی، احساسات یا حواس مشابهی هستیم” (Rasmussen & Bliss, 2014, p. 337).
هنگامی که در حال تجربه درد هستیم، قشر سینگولیت قدامی فعال می‌شود. این منطقه همچنین هنگام مشاهده تجربه درد توسط دیگران فعال می‌شود (Rasmussen & Bliss, 2014).
این مکانیسم‌های آینه‌ای به طور یکسان هنگام قضاوت درباره اعمال دیگران و هنگام پردازش تجربه‌ها، حواس و احساسات آنها فعال هستند.
در حالی که این اطلاعات احساسی را مشاهده می‌کنیم، سیستم نورون‌های آینه‌ای این امکان را می‌دهد که یک وضعیت مغزی ایجاد کنیم که با وضعیت فرد مشاهده‌شده هماهنگ باشد، و این یک اشتراک خودکار از تجربه آنها را فراهم می‌کند (Penagos-Corzo et al., 2022).
۶ یافته جالب تحقیقاتی + مثال‌ها
نورون‌های آینه‌ای و اوتیسم
برخی از ادعاهای اولیه در مورد سیستم نورون‌های آینه‌ای ممکن است اغراق‌آمیز باشند، زیرا بعید است که یک مکانیزم مغزی بتواند تمام جنبه‌های درک عمل را توضیح دهد (Eysenck & Keane, 2015). با این حال، دانشمندان علوم اعصاب، دانشمندان شناختی و روانشناسان اذعان دارند که نورون‌های آینه‌ای نقش اساسی در این فرآیند دارند و بنابراین همچنان به دنبال درک بهتر تأثیر و نفوذ آنها بر یادگیری و همدلی انسانی هستند (Penagos-Corzo et al., 2022).
نورون‌های آینه‌ای و اوتیسم
تحقیقات بررسی کرده‌اند که آیا “مکانیزم‌های شبیه‌سازی ناکارآمد ممکن است دلیل نقص‌های اجتماعی و ارتباطی در افراد مبتلا به اختلالات طیف اوتیسم باشد” (Oberman & Ramachandran, 2007, p. 310).
تحلیل یافته‌های اولیه هنوز مشخص نکرده است که آیا نورون‌های آینه‌ای عامل مهمی در تفاوت‌های رفتاری و عصبی در افراد مبتلا به اوتیسم هستند یا خیر (Oberman & Ramachandran, 2007).
تحلیل یافته‌های تحقیقات بعدی دو پیشنهاد ارائه داده است (Khalil et al., 2018):
تعامل بین سیستم نورون‌های آینه‌ای، درک عمل، همدلی و رفتار تقلیدی می‌تواند بر تصمیم‌گیری اجتماعی تأثیر بگذارد.
نورون‌های آینه‌ای ممکن است به عنوان لایه اول در درک و تقلید رفتار عمل کنند و ممکن است در افراد مبتلا به اختلال طیف اوتیسم مختل شده باشند.
در حالی که برخی محققان پیشنهاد می‌کنند که تحقیقات آینده در مورد نورون‌های آینه‌ای ممکن است روشن کند که چگونه “رویکردهای دارویی، تحریک عصبی یا درمان‌های روان‌درمانی” می‌توانند “در مداخلات روان‌پزشکی ویژه برای مراجعان مبتلا به اختلالات طیف اوتیسم” حمایت کنند (Khalil et al., 2018, p. 675)، برخی دیگر تردید دارند که ارتباط واضحی در این زمینه به دست آید (Heyes & Catmur, 2021).
آسیب و نورون‌های آینه‌ای
نورون‌های آینه‌ای به نظر می‌رسد که عنصر حیاتی در شناخت و تعاملات اجتماعی ما باشند، اما چگونه در پردازش و بازآفرینی تجربیات آسیب‌زا نقش دارند هنوز مشخص نیست (Penagos-Corzo et al., 2022; Rasmussen & Bliss, 2014).
Gaensbauer (2011) تحقیق کرده است که آیا نورون‌های آینه‌ای می%
