یکی از چالش‌های والدین در رفتار با کودکان نامگذاری اندامهای جنسی است. طیف وسیعی از والدین سؤالات بی‌شماری در مورد نامیدن اعضای بدن کودکان دارند؛ سؤالاتی از قبیل اینکه «کودکان بیشتر در چه سنی علاقه به نام اندامهای جنسی و عملکردهای بدنی نواحی تناسلی خود دارند؟»، «بهترین واژگان برای نامیدن نواحی تناسلی کودکان چیست؟» «آیا اصطلاحات عامیانه و مصطلح میان بزرگسالان به کودک گفته شود؟».
کوشش شده است در این مقاله پرسش‌های فوق پاسخ داده شوند.
چالش های نامگذاری اندامهای جنسی برای کودک
امروزه بسیاری از والدین با هجوم اطلاعات متفاوت در مورد نامگذاری اندامهای جنسی در کودکان روبرو می‌شوند.
دغدغه نامگذاری اندامهای جنسی در والدین امری طبیعی است.
نحوه نامیدن اندامهای جنسی یکی از مهم‌ترین بخش‌های تربیت جنسی به شمار می‌رود.
کودکان در حدود ۴ تا ۵ سالگی شروع به استفاده از زبان می‌کنند تا بخش‌های خصوصی بدن همچون آلت تناسلی و نیز عملکردهای بدنی مانند ادرار و مدفوع کردن را بنامند. در این سن بسیار ضروری است که واژگان صحیح و مناسبی را برای بخش‌های خصوصی بدن و عملکردهای آن به کودکان بیاموزیم.
با توجه به پژوهش‌های صورت گرفته در ادبیات کودکان دنیا واژه‌های مرسوم، متعارف و شناخته شده‌ای مانند «دیکی، هینی، سیسی و سوزی» برای اندام های تناسلی کودکان استفاده می‌شود که برای کودکان معمول و مطبوع است.
متأسفانه در ایران این واژه ها برای کودکان ارائه نشده است.
بهتر است والدین عزیز در آموزش به کودکان این سنین به نکات زیر دقت کنند:
- از به کارگیری اصطلاحات عامیانه، زشت و نامناسب که با سن کودک همخوان نیست، حتی به صورت شوخی بپرهیزید.
- از واژه‌های مؤدبانه و مناسب استفاده کنید.
برای مثال به کودکان واژه‌ها و الفاظ مناسبی را برای اندامهای جنسی خود همچون «باسنم» یا «پشتم» یا برای عملکردهای بدنی واژگانی مثل: «جیش»، «جیش کوچک و بزرگ» آموزش داده شود.
