همه ی درمان های جدید و قدیمی بیش فعالی

بیش فعالی از دیرباز در بین مردم وجود داشته است و برخلاف باور عمومی برخی افراد، در تمامی مقاطع تاریخ بیش فعالی در کودکان و بزرگسالان مشاهده می شده است اما به اندازه امروز تشخیص داده نمی شد و پزشکان برای درمان آن به اندازه امروز از داروهای بیش فعالی و درمان های دیگر استفاده نمی کردند.

نام های مختلف بیش فعالی

آسیب مغزی
کودک آسیب دیده ذهنی
اختلال تکانشی هایپرکینتیک
سندرم کودک دست و پا چلفتی
سندرم کودک هایپر اکتیو
عملکرد ضعیف مغز
بیماری ارگانیک مغزی
کودک بی قرار
اختلال نقص توجه
ADHD
ADD

تاریخچه بیش فعالی

قدیمی ترین منبعی که به بیش فعالی اشاره کرده است آقای الکساندر کریچتون است که در اواخر قرن 18 میلادی اختلالی مشابه بیش فعالی را توضیح داده است. برخی افراد حتی معتقدند اشخاص معروفی همچون موتزارت، لئوناردو داوینچی و یا بن فرانکلین هم مبتلا به بیش فعالی بوده اند.

البته کار حرفه ای تر و بررسی های تخصصی تر روی بیش فعالی از اوایل قرن 20 میلادی شروع شد:

اولین توصیف از یک کودک بیش فعال در سال 1902 توسط جورج فردیک انجام شد که تصور میکرد بیمار “نقص کنترل اخلاقی” دارد.
در سال 1908 آلفرد تردگولد کودکانی را توصیف می کند که از نظر او آسیب مغزی خفیف داشته اند و باعث شده است که رفتار آن ها یک رفتار مدرسه ستیز باشد.
در سال 1937، دکتر چارلز بردلی یک مقاله ای را در باب تاثیرات بنزدرین (راسمیک آمفتامین) روی کودکان دارای سردرد شدید آزمایش و منتشر کرد ولی در این آزمایش متوجه شد که این دارو بیشتر روی اصلاح رفتاری کودکان و نمرات تحصیلی آن ها تاثیر گذار بوده است.
اولین نسخه از کتاب DSM یا راهنمای تشخیص اختلالات روانی در سال 1952 منتشر شد و هیچ اشاره ای در آن به اختلالی مشابه بیش فعالی نشده بود.
اختلال تکانشی هایپرکینتیک اولین بار در سال 1957 برای توصیف کودکی با نشانه های بیش فعالی استفاده شد.
هربرت فرید و چارلز پیفر استفاده از تورازین (کلروپرومازین) را بر روی “کودکان مبتلا به هیپرکینتیک که از لحاظ عاطفی دچار اختلال می شوند” در سال 1957 مطالعه کردند
دکتر کیت کانرز در سال 1963 مطالعه ای در مورد تأثیرات ریتالین (متیل فنیدید) در “کودکان آشفته عاطفی” منتشر کرد.
در سال 1966، “سندرم اختلال عملکرد حداقلی مغز” به یک اصطلاح رایج برای توصیف کودکان با “ترکیبات مختلف اختلال در ادراک ، مفهوم ، زبان ، حافظه و کنترل توجه ، تکانه یا عملکرد حرکتی تبدیل می شود”.
در سال های 1967 و 1968، موسسه ملی سلامت روان آمریکا، تعدادی کمک هزینه تحقیقاتی برای محققانی که یک روش موثر برای کاهش علائم بیش فعالی ارائه دهند درنظر گرفت.
نسخه دوم DSM در سال 1968 منتشر شد و شامل ا اختلالات واکنش هایپرکینتیک دوران کودکی و سندرم ارگانیک مغز بود.
اولین مقیاس کانرز در سال 1969 توسط کیت کانرز منتشر شد که در نهایت منجر به نسخه ی اصلاح شده ی مقیاس کانرز برای والدین و معلمین شد.
در سال 1970، واشنگتن پست مقاله ای را منتشر کرد که در آن تحلیل شده بود که 5 الی 10 درصد از دانش آموزان اوماها در نبرسکا، داروهایی نظیر ریتالین را برای کنترل رفتار خود مصرف می کنند.
قانون جامع پیشگیری و کنترل سوء مصرف مواد مخدر در سال 1970، ریتالین را در برنامه ی دارویی برای کنترل قرار داد.
جنبش ضد ریتالین در سال 1975 تشکیل شد و با انتشار چند کتاب در باره واقعی نبودن بیش فعالی گسترش یافت. این کتاب ها معتقد بودند که بیش فعالی بیماری نیست و صرفا به خوراکی ها و مواد غذایی ای که کودک مصرف می کند مرتبط است و بیماری نامیدن آن، یک اقدام از طرف شرکت های دارویی برای فروش بیشتر داروهایی نظیر ریتالین است.
در سال 1980 نسخه سوم DSM یا همان راهنمای تشخیصی و آماری اختلالات روانی منتشر شد و برای اولین بار اصلاح نقص توجه (ADD) در آن به تفصیل آورده شده بود که به زیرمجموعه های ADD با پرتحرکی، ADD بدون پرتحرکی و ADD نوع ترکیبی تقسیم می شد
دکتر راسل بارکلی اولین کتاب از 17 کتاب بیش فعالی خودش را منتشر کرد. کتاب کودکان بیش فعال، کتابی برای تشخیص و درمان
نسخه ی سوم کتاب DSM ورژن بازبینی شده در سال 1987 منتشر شد که اسم این موضوع را به اختلال بیش فعالی و نقص توجه تغییر داد و زیر مجموعه های آن را حذف کرد.
دکتر بارکلی در سال 1993 انتشار خبرنامه بیش فعالی را آغاز می کند.
نسخه چهارم کتاب DMS در سال 2000 منتشر شد و سه نوع بیش فعالی کمبود توجه، بیش فعالی و ترکیبی را در آن توضیح داد.
جوزف بیدرمن یکی از اولین مقالات از مجموعه صدها مقاله مطالعات پزشکی درباره بیش فعالی را منتشر کرد.

تاریخچه داروها و درمان های بیش فعالی

زمانی تصور می شد که درمان کشف شده توسط دکتر بردلی درباره نقش بنزدرین در کنترل بیش فعالی یک درمان مدرن و پیش رو به حساب می آید. اما امروزه می بینیم که داروهای جدید تری جایگزین داروی بنزدرین شده اند که برای کودکان تجویز می شوند.

اگرچه به نظر می رسد که داروها و درمان های بیش فعالی تغییرات زیادی داشته اند، خصوصا در این 10 سال اخیر، اما بیشتر آن ها از همان ترکیبات اصلی (متیل فنیدات و آمفتامین / دکستروآفتامین) که از زمان های قدیم استفاده می شده است استفاده می کنند.

در لیست زیر، همه ی داروهای درمان بیش فعالی را از جمله داروهای بیش فعالی قدیم و درمان های دارویی جدید بیش فعالی گردآوری کرده ایم.

داروهای جدید و قدیمی درمان بیش فعالی:

1937 – بنزدرین (راسم آمفتامین)
1943 – دگزدرین (متامفتامین هیدروکلراید)
1955 – ریتالین (متیل فنیدات)
1955-1983 – بیفتامین (ترکیب آمفتامین / رزین دکستروآفتامین)
1960- آدرال (ترکیب آمفتامین / دکستروآفتامین)
1975-2003- سایلرت (پمولین)
1976 – دکستروستات (دکستروآفتامین)
1976 – دگزدرین (دکستروآفتامین)
1982 – ریتالین SR
1999 – متادیت ER (متیل فنیدات)
2000 – کنسرتا (متیل فنیدات)
2000 – متیلین ER (متیل فنیدات)
2001 – سی دی متادات (متیل فنیدات)
2001 – فوکالین (دگز متیل فنیدات)
2001 – ادرال) ترکیب آمفتامین (
2002 – ریتالین LA
2002 – محلول خوراکی متیلین (متیل فنیدات) و قرص جویدنی
2002 – استراترا (اتوموکستین)
2005 – فوکالین(دگزا متیل فنیدات)
2006 – دی ترانا (متیل فنیدات)
2007 – ویوانس (لیس‌دگزامفتامین)
2008 – پروسنترا (دکسترو آمفتامین مایع)
2009 – اینتونیو (گوانفاسین)
2010 – کاپوای (کلونیدین هیدروکلراید)
2012 – کولی ونت (متیل فنیدات)
2016 – آنزنیز (قرص تجزیه خوراکی آمفتامین)
2016 – کویلی چو ER (متیل فنیدید جویدنی)

امتیاز 5 (2 مشارکت)