مشکل خیال پردازی ناسازگار

298 دیدگاه دربارهٔ «مشکل خیال پردازی ناسازگار»

1. 

   فاطمه

   24 بهمن 1401

   سلام بچه ها من 15 سالمه این خیال پردازی ها فقط بخاطر کمبودمون تو زندگیه
   من الان همین مشکلات شمارو دارم دوساله درگیرشم ولی خب بخاطر کمبودمه که خیال پردازی میکنم
   سعی کنید اون کمبودو برطرف کنید
   مال من که برطرف نمیشه هیچوقت😞

   پاسخ
2. 

   سامی

   21 بهمن 1401

   سلام من ۱۷ سالمه از کودکی خیالبافی میکنم داستانهای از خود میسازم وقتی میخوام کتاب بخونم تو دستم میگیرم ولی میرم تو خیالات متوجه ک میشم میبینم تقریبا ۳ ساعت گذشته، نتونستم تو رشته ی مورد علاقه ام کامیاب بشم بی وقفه راه میرم اشخاصی ک تو ذهنم هست منو خیلی دوس دارن در واقعیت دوستی صمیمی ندارم ولی تو رویام یه دوست خیلی خوب دارم ک منو خیلی دوست داره تو دانشگاه مورد علاقه ام درس میخونم من ساعتها باهاشونم با هم حرف میزنیم میخندیم گاهی ناراحتم میکنن گریه میکنم میرقصیم غذا میخـوریم بیرون میریم، خیلی خوب درکم میکنن دوسم دارن تو واقعیت همشون کنارمه وقتی ناراحت میشم منو تو آغوش میگیرن ….. داداشم منو دیوونه میگه، میگه از دنیای عجیبت بیرون بیا میگه جات تو دیووونه خونه ست…
   ولی من از خیال بافی دست بردار نیستم چون دوس دارم، گاهی اوقات به خود میگم همش دروغه آسیه وجود نداره ولی چند دقیقه بعد دوباره رویا پردازی میکنم میگم واقعیته دنیایی تو همین جاست چون این جا همه دوست دارن
   تا حالا فک میکردم من هیچ مشکلی ندارم ولی الان فهمیدم کمن مشکل دارم مریضم مریض😔😔😔 اخه چیکار کنم رویا پردازی رو دوس دارم چون اونای ک تو خیالاتمه همیشه کنارمه منو کمک میکنن دوسم دارن درکم میکنن من چیکار کنم؟ لطفا یکی بگه چیکار کنم؟

   پاسخ
3. 

   مریم

   15 بهمن 1401

   سلام
   موضوعی که ما بهش میگیم خیال پردازی ، سالها قبل توسط فلاسفه به عنوان یه قوه تو نفس انسان شناخته شده!
   کار قوه خیال متضاد تفکر هست….
   پس چاره چیه؟
   ۱. تفکر هدفمند به جای رها سازی خیال.
   همین هست که یک دقیقه تفکر معادل ۷۰ سال عبادت پاداش داره.
   حالا دلیل رها شدن قوه خیال همه ما چیه؟
   اینکه خوراک مشوش به ذهنمون میخورونیم.
   گوشی دستمون میگیریم و از مطلب علمی میریم به ادبی از دیزاین خونه به عکس تفریحات بلاگرها و …‌ آخرش گوشی رو میبندیم و یه مطلب هم یاد نگرفتیم! یا اطلاعت پراکنده و بدرنخور داریم .چرا؟؟؟ چون ذهن ما ساخته شده که متمرکز کار کنه نه مشتت.
   خب چیکار کنیم؟
   ۲. خارج شدم از شبکه های مجازی تا حد امکان.
   حتی فلاسفه توصیه به مطالعه متمرکز بر یک موضوع رو داشتن تا قوه خیال تحت کنترل در بیاد. بعد کم کم موضوعات رو گسترش بدیم.
   ۳. مطالعه متمرکز.
   یه موضوع دیگه که پیشنهاد اهل فن هست برمیگرده به اینکه عادت کنیم عیوب خودمون رو ببینیم و خوبی های دیگران رو. اگه دقت کنید ساعتها میشینیم و در مورد عیوب دیگران خیالپردازی میکنیم. این عادت رو کنار بگذارید و به حسابرسی اعمال خودتون متمرکز بشید بسیار کمک کننده هست.
   ۴. دیدن خوبی دیگران و عیوب خودمون.
   نمیدونم چقدر پایبندی مذهبی دارید ولی راه حل بعدی خیلی کمک کننده هست.
   ۵. قرائت یا گوش دادن به قرآن به جای موسیقی.
   ۶.حتما دفتر برنامه ریزی یا بولت ژورنال داشته باش تا ذهنت دسته بندی شده کار کنه.
   ۷. عادت به عقب انداختن کارها رو ترک کن و کار رو در اولین فرصت تموم کن حتی اگه اتو زدن یه لباس باشه. میدونی چرا؟ چون کارهای عقب افتاده پروندشون تو ذهنت بازه و بخش زیادی از خودآگاهت رو اشغال کرده و نمیگذاره متمرکز شی و تفکر دقیق داشته باشی. و در آخر:
   ۸. همونطور که بالاتر دوستان گفتن ذهن آگاهی رو حتما تمرین کنید.
   از طرف یه روانشناس بالینی 🙂

   پاسخ
4. 

   کلاهی که قبلا بانداژ بود...

   12 بهمن 1401

   اونجایی که همه ولم کردن و بهم اهمیت ندادن فهمیدم که واقعا خوب نیستم هرچی تلاش کردم بدست بیارم بقیه رو یا حداقل یکی دوستم داشته باشه هیچکی نبود یه شخصیت خیالی ساختم برای خودم که وجود بدترین درد ها موفق شد اما بعد چند سال احساس میکنم که اون داره جای من زندگی میکنه و ین منو میترسونه+_+

   پاسخ
5. 

   بنیامین

   3 بهمن 1401

   سلام به همه کسایی که دارن این پیامو میخونن من بنیامینم ۲۱ ساله این پیامو مینویسم و مطمعنم به درد خیلیا میخوره تا تهشو بخونین ارزششو داره.اینو بدونین که این جهان پره از ادمای متفاوت شاید من این بیماری رو نداشته باشم ولی تو هر شخصیت و هر جوری که باشی کسای دیگه ای مث توام تو این دنیا پیدا میشه و اینم بدونین تنهایی چیزیه که میتونی باهاش خودتو از کففف دره زندگیت بکشونی به قله ارزو و هدفات و همینطور برعکس میتونه زمینت بزنه و از تمام ادما و عزیزای زندگیت دورت کنه و زندیگتو پایان بده…
   یه تیکه کلی از زندگیمو براتون میگم و اخر پیامم ایدی تلگراممو میزارم من ن مشاورم ن رشته مشاوری درس خوندم نه چیزی خودمم و خودم ولی یه چیزی درونمه یه تیکه از وجود خدا که باعث میشه هر چیزی رو که میخوام بدون اینکه کلاسشو برم کسی اموزشم بده تا حدودی یاد بگیرم و دقیقا همین مشاوره که تونستم علاوه بر خودم زندگی و مسیر چند نفر دیگه رو که فک کردن اخرشه از خودکشی نجات بدم و کمکشون کنم تو اون مسیر و علاقه ای که دارن زندگی و پیشرفت کنن و به هدفاشون برسن خدام میگه به هر کسی تونستی کمک کن منم میکنم هر کس خواست پیامم بده رایگان مشاوره میدم بهش و کمکش میکنم به شرطی که خودش از تههه وجودش بخواد تغیر کنه و زندگیشو تغیر بده
   باورش برا خیلیاتون سخته ولی حقیقت داره اینکه میخوام بگم من چند تا اتفاق بد توی یه بازه زمانی چن روزه برام پیش اومد و باعث شد من به مدت طولانی ۱سال و خوردی افسردگی شدییید گرفتار بشم اونم جوری که من روزانه ۱ وعده غذایی مصرف میکردم پر گوشیم کلیپ و اهنگ دپ و غمگین بود جوری بود که دیگه دستام جای سالم نداشت چون با تیغ زخمیش کرده بودم و رفته بودم سراغ رون پاهام و الکل ۹۷درصدمیریختم رو دستام که تیغ زده بودم که الان بهش فک میکنم بدنم مور مور میشه که من چجوری دلم میومد با بدنم همچین کاری بکنم و اینم از ویژگی قد بودن و یه دنده بودنم بود که همیشه باهام بوده روزا بیشترش خواب بودم و کل شبا بیدار از نور و ادما متنفر شده بودم روی هم رفته با ۲یا۳تا از رفیقام در ارتباط بودم هر کاریم کردن نتونستن کمکم کنن و شبا تا صب با خودم صحبت میکردم علاوه بر خودم ۲تا بنیامین دیگه توی ذهنم کنارم بودن که باهاشون صحبت میکردم یکیشون نقش مثبت داشت یکیشون منفی مداوم تو خلوتم چه تو ذهنم چه واقعی تو اتاقم راه میرفتم و صحبت میکردم بعضی وقتا به ساعت ها هم میکشید و پاهام نای راه رفتن نداشت ولی توی اتاق کوچیکم روزانه ۱۰۰۰۰ بار میچرخیدم و با خودم صحبت میکردم قبل افسردگیم یه ادم معمولی بودم ولی یه زندگی لاکچری و خفن با کلی ارزو و هدف برا ایندم تو ذهنم تجسم میکردم حالا که خودمو تو این شرایط افتضاح و افسردگی میدیدم حس بدی به خودم میگرفتم ۱سال و خوردی از افسردگیم داشت میگذشت تا یه شب که از این ریتم زندگی خسته شده بودم شنیده بودم میگفتن سم موش یه همچین چیزی ادمو  میکشه با خودم گفتم فردا میرم داروخونه سم موش میگیرم به همه چی پایان میدم دقیقا یادمه فردا صبحش که میشد شنبه رفتم داروخونه نزدیک خودنمون دیدم بسته س تعجب کردم برگشتم خونه تقویمو نگا کردم دیدم روز تعطیل نیس به فکر فرو رفتم چرا امروز که اول هفته اس و همجا بازه و تو تقویمم تعطیل نیس چرا داروخونه باید بسته باشه یه صدای ریز و ضعیفی پشت صدای اون ۲تا بنیامین که همیشه تو ذهنم باهام بودن میومد انگار اون صداعه
   برام ارامش بخش بود ولی واضح نبود این جریان که میگم مال چن سال پیشمه و من به خدا اعتقادی نداشتم کلا جوریم که کسی اگه وجود داشته باشه و براش مهم باشم باید بهم ثابت کنه و هی توی ذهنم دنبال اون صدا میگشتم و این ۲تا بنیامین هم مداوم باهام صحبت میکردن حس میکردم تو سرم یه دنیای مث این دنیا وجود داره بعضی وقتا اینقد صحبت میکردم و میگشتم که سرم میخواست منفجر بشه توی اوج افسردگیم بود و بدنم و روحم و ذهنم باهم نبودن یه بخش کوچیکی از درونم میخواست من تغیر کنم ولی بخش بزرگی از درونم به افسردگی عادت کرده بود خوب یادمه اون صدا یه شب هول هوش ساعتای ۴یا۵ صبح بود که مث بقیه شبای افسردگیم بیدار بودم بهم واضح گفت اهنگ شاد گوش بده اولین بار بود واضح صداشو شنیده بودم اون بخش درونیه کوچیکم که میخواست تغیر کنم وجود و بدنمو راضی کرد که من اهنگ شاد گوش بدم و کلیپ و اهنگای دپ و غمگین رو همون شب حذف کنم یه حس تازه ای بود برام که برای یه لحظه هم شده بر خلاف ۱سال و خوردی قبلیم زندگی کنم و اهنگ شاده مث شخصی که ۱ روزه تو کویر گرم اب نخورده و بدجوری تشنشه و همون لحظه یه لیوان اب سرررد پیدا میکنه و میخوره کل وجودمو جا اورد همون لحظه با خودم تصمیم گرفتم که همه چیو تغیر بدم تموم زندگیمو متوقف کردم و شروع کردم به گشتم دنبال اون صداعه تو ذهنم رفته رفته صداعه رو دنبال کردم و شروع کردم باهاش صحبت کردن چن وقتی میشد که کلا کارای زمان افسردگیم رو انجام نمیدادم و روال زندگیمو به کمک اون صداعه تغیر داده بودم و کم کم صاحاب اون صداعه رو پیدا کردم باورم نمیشد که این صاحابش باشه میدونی کی بود؟خدا بود از اون لحظه که فهمیدم تمام وجودم از شخصیتم رفتارم زندگیم همه چیییم رو شروع کردم به تغیر دادن اون ۲تا بنیامین درون ذهنم که روزانه چندین ساعت باهاشون مکالمه داشتم رو به سختی و داد و اعصاب خوردی و هر جوری بود دور کردم و به خدا نزدیک تر شدم و عادتای جدید و مثبتی اوردم تو زندگیم من تو اوج افسردگیم که نزدیک بود خودمو بکشم خدامو پیدا کرده بودم الان چن سال از اون ماجرا میگذره زیاد علاقه ای برای وارد شدن به رابطه ندارم مگه اینکه اون شخص فردی باشه با همون اخلاق و رفتار و … که باب میلمه و من یه مغازه اجاره کردمه و ارایشگری که کار مورد علاقمه دارم انجام میدم حالم خوبه خوشحالم از ته دل میخندم دوستای زیادی پیدا کردمه برنامه چن سال ایندمو ریختم و یه تایمی میزارم روزانه با خدا به زبون فارسی صحبت میکنم به معنای واقعی بخوام بگم به کمک خدام کنترل زندگیم رو تو دستم گرفتمه و زندگیم رو از هر چی ادم،رفتار،عادت غلط و اشتباهه پاک کردمه
   اینو از من به یاد داشته باش هر چیزیو که بخوای میتونی به دستش بیاری فقط باید از تههه وجودت بخوای
   ایدی تلگراممو میزارم هر کسی از تههه وجودش میخواد تغیر کنه و به کمک نیاز داره پیامم بده تا باهمدیگه زندگی جدیدش رو استارت بزنیم
   @Bd7078

   پاسخ
6. 

   Alma

   26 دی 1401

   سلام دوستان امید وارم حالتون خوب باشه…
   من این اختلال رو شاید بشه گفت تو طول تمام زندگیم داشتم،
   متوجه بودم که کارهای من عادی نیست اما اسم مناسبی براش پیدا نمیکردم…
   تا یک سال قبل که بعد کلی جستجو پیداش کردم…
   اما هنوزم نتونستم کنترلش کنم…
   بعضیا راه های خوبی پیشنهاد داده بودن اما عمل بهش سخته… شما که دچارشین میفهمین چی میگم، عین مواد مخدر میدونی که برات مضره اما از حس خوبش نمیتونی دست بکشی…
   فکر میکنم کسایی که این اختلال دارن بیشتر کسایی ان که تنها بودن، روابط اجتماعی خوبی نداشتن، اعتماد بنفس کم شون و شکست توی زندگی حتی شکستای کوچک باعث این شده…
   بنظرم کسایی که هم دردن بیشتر میتونن همدیگرو درک کنن و راهکار بدن بخاطر همین تو تلگرام یه گپ زدم لینکشو میزارم پایین، امید وارم بتونیم پیش هم جمع بشیم و از چیزهایی بگیم که نمیتونیم برای بقیه بازگو کنیم:

   https://t.me/+0ydVaVGmRu00MzRk

   پاسخ
7. 

   هیچکس

   21 دی 1401

   من 16سالمه و الان تقریبا 3 ساله که خیال‌بافی میکنم بعضی مواقع انقد میرم تو فکر که وقتی به ساعت نگاه میکنم میبینم 3_4 ساعت گذشته دقیقا موقعی که میخوام بخوابم این توَهما میاد سراغم اصلا کلا یع آدم دیگه از خودم رو تو یه دنیای دیگه تو ذهنم ساختم و نقطه ضعفام تو اون آدم شدن نقطه قوتام من هیچ دوستی هم ندارم… و دلم هم نمی‌خواد که این خیال بافی ها از ذهنم بره بیرون چون فقد اون موقع است که خوشحالم و اعتماد به نفس دارم!.

   پاسخ
8. 

   گمنام

   8 دی 1401

   سلام به همگی.رویاپردازی افراطی اصلا خوب نیست.منم چن سال مبتلا هستم بهش ولی تازه فهمیدم که یه نوع اختلاله و انشاالله میخوام ترکش کنم.کسانی که امکانش دارن برن پیش روانشناس میتونه خیلی مفید باشه.ولی من امکانش ندارم.میخوام با توکل به خدا خودم ترکش کنم.باید هدف درستی از زندگی داشته باشیم و براش تلاش کنیم.وقت خالی نداشته باشیم،فکرامون یه تایم مشخص کنیم بگیم تو اون تایم فکر میکنیم مثلا نیم ساعت،ذهن آگاهی و مدیتیشن خیلی مفیده اپلیکیشن آرامیا نصب کنید خوبه،نمازاتون همیشه بخونید و به خدا توکل کنید انشاالله مشکلمون حل شه.

   پاسخ
   1. 

      یکی مثل تو

      19 دی 1401

      اگه کسی اینجا اومده و تصور میکرده تنهاست حتما تا الان فهمیدی که خیلی آدم ها دقیقا مسئله ی تورو دارن 🙂 منم ۲۰ سالمه و بخاطر این اختلال پتانسیل های تحصیلی خودم رو نتونستم کامل بروز بدم و چند سال پشت کنکور بودن، افسردگی و تاریکی رو تجربه کردم
      1️⃣اگه میتونید با یک روانکاو همراه بشید بچه ها
      چون ما برای *فرار از دنیای واقعیت* به دنیای خیال پناه می بریم و این یه مکانیزم رفتاری برای اضطراب یا افسردگی عمیق یا حرمت نفس آسیب دیده هست … خودش عجیبه اما دلایل پشتش نه!
      و قطعا ریشه هاش به کودکیمون برمیگرده مثلا ممکنه یکی از عواملی که باعث شدتش شده مثل من تک فرزند بودن باشه یا داشتن پدر و مادر عصبی و پرخاشگر، مشکلات خانوادگی، مالی، عاطفی و …خلاصه اینجا یک خلاء وجود داره.
      حتما برای خودت ریشه یابی کن با یک روانکاو، اگه شرایطشو نداری بری خودت زرنگ باش مثلا صحبت های دکتر هلاکویی در مورد اضطراب و افسردگی و حرمت نفس و اعتماد به نفس رو گوش بده لطفا

      2️⃣و نکته ی بعدی و مهم ترین کاری که باید انجام بدی یه اصطلاحی هست به اسم : Mindfulness بودن یا همون خودآگاهی
      یعنی تو از بیرون افکار احساسات و حالت های درونی و رفتاری خودت رو تماشا  میکنی
      مثلا وقتی دفعه بعد دوباره داشتی شروع میکردی به خیالبافی بیا بگو آها مچتو گرفتم!😃
      و بعد که مچ این مکانیزم رو گرفتی
      حالا انجامش نده!
      تو انسانی هستی که هر کاری بخواد میتونه انجام بده!! مخصوصا اگه *مجبور باشه *هر چیزی رو اراده کنه انجام میده* میفهمی؟

      3️⃣ ارتباطات اجتماعیت رو با انسان های خوب بیش تر کن
      تا میتونی حتی اگه شخصیت درونگرایی هم داری باید از تنهاییت بیرون بیای من خودم وقتی دورم با ادما شلوغ بوده واقعا تونستم مدت طولانی ازش دور باشم
      حتما تو کتابخونه درس بخون یا کلا موقع درس یا کار تنها نباش

      4️⃣بالاتر دیدم یکی دیگه از دوستان مدیتیشن و یوگا رو پیشنهاد داده بود این دقیقا تمرین همون خودآگاهیست✔️
      از اینجا شروع میکنی حس کردن خود واقعیتو و خود واقعیت میدونه که
      اقا من این وسواس های ذهنی یا اضطراب هام یا هر چیز دیگه ای که باعث این عمل میشه نیستم!
      الان این خیالبافیه رو میبینم و انتخاب میکنم مچشو بگیرم و انجامش ندم!
      و با خودت که این کارو میکرده مهربون باش لطفا 🙂 دیدی تنها نیست؟

      💚و در آخر با با برنامه ریزی درست به فعالیت های روزانه ت برس
      حتما بدون میخوای تا چند سال یا حتی یک سال دیگه یک ماه دیگه
      چه سبک زندگی برای خودت بسازی
      چیا به دست بیاری
      چه چیزهایی هست شوق انجام دادنشو داری و باید براش چطور تلاش کنی؟ چه حسرت هایی الان تو دلت نشسته که دیگه میخوای نباشن؟؟
      وقتی روی خودت و ساختن روان سالم تر برای خودت کار میکنی و وقتی دیدی تونستی با این عادت خداحافظی کنی حالا بعد از یه مدت برمیگردی و میبینی که واقعیت زندگی خیلی جذاب تر و شیرین تر و پر هیجان تر از اون تخیلات شده 🙂
      *لطفا شرمنده ی خودت نمون*
      یک بار امتحانش کن
      فقط یک بار …
      و ببین زندگی بعدش چه طعمی داره …

      پاسخ
9. 

   Hanieh

   20 آذر 1401

   سلام من چهار ساله که این مشکلو دارم نمیدونم شایدم از بچگی داشتم متوجهش نبودم اما کلا قدرت انجام هیچ کار ندارم عاشق نقاشی کردنم چهارساله دست به مداد هام نزدم خانوادم منو بی عرضه تنبل میبینن نمیتونم هم بهشون بگم یا اگر هم بگم بعده ها برای یه موضوعی مشکلمو میکوبن تو سرم یا می‌گن دنبال جلبه توجهم من پنج ساعت بی وقفه تو اتاق راه میرم اون شخصیت های توی ذهنم منو دوست دارن مهم میدوننم من شخصیت اصلی هم تنها نیستم دیگه اما کنکور دارم درسا هم مجازی شد تو آیت سه سال هیچی نخوندم خواهرم خیلی از من سرتره اون زبان انگلیسی کامل فوله دانشگاه تهران دولتی داره درس میخونم هم اپتیکو لیزر سال دیگه هم میره خارج از کشور بابام هی کم کم دارهدمیکوبتش تو سرم میدونم اگر به این راه ادامه بدم آخرش خودکشی میکنم حس پوچی بدترین حس دنیاست اینکه یه چیزی همیشه تو وجودت خالیه و نمیدونی با چی پر میشه مامانم کم کم داره فک میکنه منو باید تیمارستان بستری کنه چون بنظرت دیونه شدم میدونم کم کم به واقعیت تبدیل میکنتش با مواد خود زنی هم اون حس پوچ این اختلال از بین نمیره اما من این اختلال رو دوسش دارم فقط خودمم با آدمای بیرون ارتباط ندارم حسی هم به کسی ندارم اهنگ های جوید دانلود میکنم فقط راه میرم تو دنیای خودم خوشم

   پاسخ
10. 

    Yeganeh

    20 آبان 1401

    سلام من ۱۹ ساله از کودکی خیال پردازی میکردم و مدام خودم رو تو شرایطی تصور میکردم که دوست دارم داشته باشم موضوع آزار دهنده این موضوع اینه که مدام یکی از اقوام پدریو تصور میکنم و و فک میکنم تو جمع اونام و هر کاری که میکنم اونا میبینن همش فک میکنم خیلی از اونا بهترم و اونا خیلی به من توجه میکنن
    میتونم بگم که دیگه واقعا خسته شدم از فکر کردن مدام به شخصیتی که نیستم و تصور آدمایی که الان تو خونمون نیستن و من و نمیبینن و رفتامدی نداریم خودمم میدونم این افکار واقعی نیست ولی از فکر کردن بهش لذت میبرم وقتی از جایی عصبانی میشم یا با کسی ناراحتم میکنه بارها اون لحظه رو باز سازی میکنم برای خودم و هر بار جواب های مختلفی به اون شخص میدم اینقدر که دیگه خسته میشم برام دعا کنین بهترین دعایی که میتونم داشته باشم برای کسی اینکه درکی از چیزایی که گفتم نداشته باشه و براش عجیب باشه این حرفا

    پاسخ
    1. 

       P

       7 بهمن 1401

       سلام.تک تک حرفاتو فهمیدم.منم دقیقا همینجورم.
       ۱۸ سالمه و پسرم.
       شرایطی که دوست دارم داشته باشم رو تصور می کنم.(کارایی که دلم می خواد انجام بدم،چیزایی که دلم می خواد داشته باشم)ساعت ها می تونم راه برم و خیال پردازی کنم.
       بعضی از اعضای خانواده مادریم تو اکثر خیال پردازیام هستن.و من دارم جلوی اونا کارای خفن انجام می دم و اونا منو می بینن(این سناریو بیشتر تو پارک اتفاق میفته،نمی دونم شاید این به خاطر این که دوسشون دارم یا نمی دونم از نظر من خفن هستن و من می خوام از اونا بهتر و خفن تر باشم یا خودمو ثابت کنم بهشون،نمی دونم والا،به خودم میگم کی قراره اینا گورشون رو از خیال پردازیای من گم کنن؟)
       فقط مربوط به اقوام مادری نمیشه،اقوام پدریم هم بعضی وقتا سر از خیال پردازیام در میارن.
       آهنگ خیلی روم تاثیر میگذاره،اصلا مثل مواد مخدر میمونه،می برتم تو دنیای ساختگی خودم.
       اگه کسی ناراحتم کنه یا با کسی بحثم بشه که نتونم از پسش بربیام.هزار بار اون صحنه رو باز سازی می کنم و… طرف رو لت و پار و نابودش میکنم.سر چیزای کوچیک خیلی اعصاب خودمو خورد میکنم ،هزار تا سناریو مختلف برای یه مشکل کوچیک،یه حرف کوچیک و پیش پا افتاده درست میکنم(درحالیکه شاید حتی اونحوری که فکر می کنم نیست،و از دید یه شخص دیگه چیز خاصی نیست و راحت از کنارش رد میشه)
       اگه بعد از مدرسه با دوستام برم بیرون، دیگع دلم نمی خواد بیام خونه،وقتی هم میام خونه تا چند روز درگیر خیال پردازی میشم و نمی تونم درس بخونم.تا اینکه چند روز بگذره و یکم ذهنم آروم بشه تا بتونم درس بخونم.مثلا همین اقوام مادریم که گفتم اومدن خونمون(تو ایام امتحانات)بعد که رفتن دیگه نتونستم درس بخونم،برای امتحان چند روز بعدش یه ذره هم نخوندم😐
       درحالی که اگه برای یه درسی بشینم بخونم و تمرین کنم،کسی نمی تونه رو دستم بلند شه،ولی خب نمی خونم.
       میدونم حرفام خیلی شبیه تو شد.ولی توی این کامنتا،کامنت تو بیشترین شباهت رو به من داشت.اصلا انگار داشتی منو توصیف می کردی.

       پاسخ
       1. 

          ℜℯ𝑧𝑎"ツ

          24 اردیبهشت 1402

          چطور ممکنه😐😐😐
          خط به خط کامنتت داشت منو توضیح میداد! سه بار از اول خوندم حتی یه کلمه و یه موضوع از حرفات پیدا نکردم که خودم دچارش نباشم! منم ۱۸ سالمه و حتی همین اتفاقی که گفتی وسط امتحانات ترم اول برام افتاد!
          خودم ریختم برگام موند.

          پاسخ
    2. 

       yasna

       12 اسفند 1401

       من اینطوریم که وقتی میرم میخوابم منتظرم فردا شه برم تو اتاق هندزفریم و بزارم و خیال پردازی کنم جوری شده که یه شخصیتی ساختم و عاشقش شدم! وقتم و ساعت ها باهاش میگذرونم بعضی وقتا فک میکنم اصن تو این دنیا نیستم
       و الانم که نظراتتون و خوندم فهمیدم که تنها نیستم و میخوام از این به بعد دست از خیال پردازی بردارم:)

       پاسخ
11. 

    H

    14 آبان 1401

    من از موقعی که یادم میاد رویا پرداری نا هنگار دارم از بچگیم تا الان هرشب تقریبا یه ساعت انقد توی رویام هستم تا وسطش خواب ببره خیلی هم دقیق هستن انگار ماله به رمان هست و من خودم که خیلی خوشم میاد ازش الان چند ماهی که یکم کمتره شده اما بازم خیلی حال میده

    پاسخ
12. 

    M.m

    29 مهر 1401

    سلام. یکی از دوستان نزدیک بنده خیال پردازیش به جایی رسیده که با یک انسان خیالی صحبت میکنه و حرف میزنه. اون انسانو برای ما توصیف میکنه و میگه دوست داره که باهاتون آشنا بشه. من سعی کردم قانعش کنم که چنین انسانی وجود نداره، اما اگه داره و تو میبینیش پس منم باید ببینمش. هروقت که اومد پیشت به منم نشونش بده. چند روز پیش توی مدرسه ایستاد وسط حیاط و گفت این دوستمه معرفی میکنم و در واقعیت هیچ انسانی نبود اونجا.
    من خیلی نگرانشم، میتونین راهنماییم کنین که چیکار باید براش انجام بدم؟!

    پاسخ
    1. 

       Atoosa

       13 آبان 1401

       حتما راضی ش کنید بره پیش یک روان پزشک خوب. من دقیق اطلاع ندارم ولی این توصیف شما از دوست دوستتون منو یاد اختلال تجزیه هویت میندازه یا هم شیزوفرنی. درهر صورت این مشکل اصلا عادی نیست و اگه درمان نشه خطرناکه براش.

       پاسخ
13. 

    N.n

    11 مهر 1401

    ممنون از توضیحات زیبا
    من متوجه تخیلات زیادم هستم و واقعا تخیلات زیاد یکی از نتایجش به تعویق انداختن کارهام شده است.
    راه حل و پیشنهاد برای مقابله با ان چیست؟

    پاسخ
14. 

    zz

    7 مهر 1401

    سلام.
    دوست داشتم یکم از تجربیات خودم تو این مسئله صحبت کنم که شاید به کسی کمک کرد.
    من سن زیادی ندارم و حدود دو سال هست که بنظرم این مسئله بدین شکل برام ایجاد شده..
    تصور اینکه شخص دیگری در دنیای فیلم و انیمه و انیمیشن و حتی دنیا های ساختگی خودم هستم من و از یا شاید بهتر باشه بگم ما رو از خیلی چیز ها دور کرده.. از زندگی واقعی مون.. جایی که به معنای واقعی زندگی جریان داره.. جایی که ما به شکل واقعی حس می کنیم تجربه می کنیم می خندیم ناراحتیم.. و ما فراموش می کنیم که کجا هستیم و چه باید بکنیم و چه چیز ها هست که باید تو این زندگی تجربه کرد..
    خب از نظرم مشکل همین فراموشکاریه ماست.. از نظرم سعی کنیم با چیز هایی که در این زندگی برای ما ارزش دارن به خودمون یاداوری کنیم که کجا هستیم.. برای من این یک موسیقی بی کلام هست.. یا قطعه ای ساز پیانو.. یا صدای پرنده ها و ابر ها و چیز های زیاد دیگه ای که تو این زندگی در جریان هست..
    حتی بهتون مراقبه و یوگا رو پیشنهاد می کنم. چون همراه با ذهن اگاهی هست و بی ذهنی کمک بزرگی رو به ما می تونه بکنه. در این زمینه هم کتاب نیروی حال رو بهتون پیشنهاد می کنم..
    امیدوارم که همه ی ما از پس این مسئله بر بیایم و تبدیل بشه به یک تجربه در زندگی همه ما.
    (تا یادم نرفته اینم بگم که این موضوع چیزی بوده که حداقل برای خود من یکدفعه ای قطع نمی شه و باید اروم و اروم و با برنامه ریزی زمانش رو کم وکم تر کرد.
    مثلا
    شنبه 30 دقیقه
    یک شنبه 25 دقیقه
    دو شنبه 20 دقیقه
    و…)

    دوستتون دارم بابت همه تلاش ها تون

    پاسخ
    1. 

       H

       22 آبان 1401

       سلام یعنی چی شنبه نیم ساعت و…؟

       نیم ساعت یعنی فکر خیال کنیم !؟

       یا نیم ساعت کمترش کنیم

       پاسخ
15. 

    mehrab

    5 مهر 1401

    سلام دوستان
    من ۱۹ سالمه و تقریبا از ۱۵سالگی شروع به رویاپردازی کردم
    ریشه این افکار از کودکی با من همراه بود ولی در نوجوانی به اوج خودش رسید
    رویاهای من از کمبودهام تو زندگی میاد به طور خلاصه میشه گفت حسرت هامو تو رویاهام نقاشی میکنم
    نمیدونم از اینکه تنها آدمی نیستم که این مشکلو داره خوشحال باشم یا ناراحت ولی از صمیم قلب دوست دارم که هممون به زندگی عادیمون برگردیم و دور بشیم از فانتزیا و رویاهایی که هرگز وجود خارجی نداره

    پاسخ
    1. 

       یگانه

       20 آبان 1401

       منم مثل تو هم ۱۹ سالمه و از کودکی اینجوریم امیدوارم زود تر تموم بشه

       پاسخ
16. 

    جانا

    25 شهریور 1401

    سلام من ۱۵ سالم هست و تقریبا سه سال میشه که به سریال های ترکی نگاه میکنم و در خیالاتم ، خودم رو جای شخصیت اصلی میذارم و در ذهنم داستان نویسی میکنم .
    الان هم میخوام از خیالاتم فاصله بگیرم و هرچه به شخصیت های خیالیم فکر نمی کنم بعضی از رفتار هام منو به یاد اونا میندازه و بعد میبینم ساعت هاست که غرق خیالات و سناریست هایی که خودم در ذهنم می سازم هستم .
    آیا کارهایی که من در ذهنم میکنم علائم افسردگی هست ؟
    آیا من شخصیت چند قطبی دارم ؟
    (چون سناریو های زیادی ساختم و در هر یکیش فرد و شخصیت جداگانه ای دارم)
    میشه راهکاری واسه من ارائه بدید که بتونم بدون نیاز به مشاور حلش کنم ، ممنون میشم.

    پاسخ
17. 

    done

    22 مرداد 1401

    خوبه حداقل شما تو خیال پردازیاتون به چیزای خوب فکر می کنین.
    من ولی به مرگم فکر می کنم. تو دنیای واقعی دوست زیاد دارم روانشناس و روانپزشکم رفتم ولی راجبش چیزی نگفتم و البته مشکلی هم ندارم.فقط شبا قبل خواب وقتایی که غمگینم بهش فکر می کنم تا خوابم ببره و کمک میکنه تو خوابیدنم چون من به سختی به خواب میرم.
    من تو خیال پردازیام عمدتا یکی دو تا دوست دارم که میدونن چقدر حالم بده و کنارم هستن و بهم دلداری میدن.هیچکی تو واقعیت نمیدونه دقیقا چه بلاهایی سرم اومده و چقدر حالم بده و فکر می کنن اوضاعم بهتره . تنها جای قابل اطمینانم همین خیال پردازیمه که میدونن چه بلاهایی سرم اومده و کاملا درکم می کنن.
    من از فرط تنهایی و عذابایی که در درونم میکشم و کسی نمیتونه بفهمه، سالهاست با این خیالات زندگی می کنم و کمی دردامو تسکین میدم.کمکم میکنن گریه کنم و این خوبه؛در حالت عادی به سختی میتونم گریه کنم.

    پاسخ
18. 

    ......

    21 مرداد 1401

    سلام میشه کمکم کنید من به هیچ وجه اجازه ندادم این خیال پردازی ها در درس وتحصیلم تاثیر بزاره اما خیلی در روابطم با افراد تاثیر گزار بوده من همیشه خونم میل به تنهایی دارم وقتی بیرونم دوست دارم بر گردم خونه و…
    خیلی دلم میخاد این داستان تموم بشه دوست دارم دوست داشته باشم وقتی بیرونم خوشحال باشم میشه بگید چه کنم ؟

    پاسخ
19. 

    ناشناس

    5 مرداد 1401

    سلام من ۱۵ سالمه پسرم از یک سال پیش داعم تا امروز شخصیت پردازی میکنم زندگیم خوب نیست و افسردگی دارم هر موقع با یک شخصیت وقتمو میگذرونم و بعد مدتی یه شخصیت دیگه تو ذهنم ایجاد میکنم و باهاش وقتمو میگذرونم خیلی از این کارم بدم میاد و بهم آسیب میرسونه ولی هیچ جوره نمیتونم ترکش کنم دست خودم نیست

    پاسخ
20. 

    مهدی

    12 تیر 1401

    من هم همین مشکل رو دارم و فکر میکردم که فقط خودم دارمش
    .گاهی ساعت ها خیال بافی میکنم و از همه چی عقب افتادم نه میتونم تفریح کنم ونه میتونم کار دیگه انجام بدم .اونقدر تو اتاق کوچک راه رفتم که سرگیجه پادرد‌کرفتم.

    پاسخ