مرکز روانکاوی در تهران

روانکاوی نظریه‌ای درباره عملکرد ذهن، اختلال‌های روانی و نام شیوه‌ای روان درمانی است که بر این فرض اساسی استوار است که بیشتر فعالیت‌های ذهنی و پردازش آنها در ناخودآگاه رخ می‌دهد. در واقع روانکاوی علمی برای پرداختن عمیق‌تر و متمرکزتر به ذهن ناخودآگاه می‌باشد. در رویکرد درمانی روانکاوی، درمانگر که روان‌کاو نامیده می شود داده های خود را از مصاحبه‌های بالینی کسب می کند و می‌کوشد درمانجو را نسبت به تعارض‌های ناخودآگاهش آگاه کند.

روانکاوی به عنوان یک تئوری کلی راجع به رفتار و تجربه انسان ها، نظریاتش توسط تحقیق در علوم زیستی و اجتماعی، رفتار گروهی، تاریخ، فلسفه، هنر و ادبیات غنی می شود و غنی می‌سازد. به عنوان یک تئوری رشدی، روانکاوی به روانشناسی کودک، آموزش،‌ قانون و مطالعات خانواده کمک می‌کند. توسط ارزیابی رابطه پیچیده بین تن و روان، روانکاوی به درک بیشتر ما از نقش احساسات در سلامتی و همچنین ایجاد بیماری‌های پزشکی کمک می‌کند.

بعضی عقیده دارند که دانش روانکاوی پایه تمام رویکردهای پویا برای درمان است. بینش‌های روانکاوی زیرسازهای خیلی از رواندرمانی‌هایی که در روانپزشکی عمومی، روانپزشکی کودکان، و اغلب درمان‌های فردی، خانوادگی و گروهی استفاده می‌شوند، با وجود تمام تغییراتی که لحاظ شده است، را تشکیل می دهند.

اصول اساسی روانکاوی

رشد فردی معمولا به وسیله‌ رویدادهای فراموش شده در دوران کودکی، نه تنها به واسطه‌ ویژگی های ارثی مشخص می شود.

رفتار و شناخت انسان به طور گسترده توسط افکار و تمایلات غیرمنطقی که در ناخودآگاه ریشه دارند تعیین می شود.

تلاش برای آوردن افکار و تمایلات غیرمنطقی از ناهشیار به هشیار، زمینه ساز پدید آمدن مکانیزم های دفاعی، به ویژه «مکانیزم دفاعی واپس رانی» می شود.

کشمکش میان خودآگاه و محتویات ناخودآگاه، می تواند به اختلالات روانی مانند روان نژندی، روان رنجوری، اضطراب، افسردگی و… بیانجامد.

محتویات ناخودآگاه را می توان در رویاها و رفتارهای ناخواسته (رفتارها، لغزش های زبانی و …) یافت.

رهایی از اثرات منفی ناخودآگاه، با آوردن محتویات ناخوداگاه به بخش آگاهانه (هشیار) از راه مداخله‌ درمانی (روانکاوی) انجام می شود.

رویکردهای روانکاوی

روانکاوی در آغاز تنها یک رویکرد داشت که از دیدگاه ها، باورها و شیوه‌ کار زیگموند فروید سرچشمه می گرفت. پس از فروید، شاگردانش و دیگر روانکاوان به گسترش و توسعه‌ دانش روانکاوی پرداختند و رویکردهای دیگری در روانکاوی شکل گرفت. امروزه رویکرد روانکاوی فروید را با نام رویکرد فرویدی می شناسیم.

برجسته ترین رویکردهای روانکاوی و روانکاوان برجسته در هر شاخه چنین است:

• روانکاوی فرویدی که بنیان گذارش زیگموند فروید بود.
• روانشناسی تحلیلی؛ کارل گوستاو یونگ
• روانشناسی فردنگر؛ آلفرد آدلر
• روانشناسی ایگو یا نئو فرویدی؛ آنا فروید، اریک اریکسون و هارتمن
• روانشناسی سلف؛ کوهوت
• روانشناسی روابط موضوعی؛ ملانی کلین، دونالد وینیکات و جان بالبی
• عصب – روانکاوی؛ مارک سولمز

درمان روانکاوی چیست؟

روانکاوی به عنوان یک درمان یک مشارکت صمیمی است که در طول آن بیمار به منابع زیرین به وجود آورنده مشکلات نه تنها به صورت ذهنی بلکه احساسی (توسط دوباره تجربه کردن آنها با روانکاو) پی می برد. بطور معمول، بیمار 4 یا 5 بار در هفته مراجعه کرده، روی تخت روانکاوی دراز می کشد، و سعی می کند هر آنچه که به فکرش می رسد را در میان بگذارد. این شرایط جو تحلیلی ای را می سازند که اجازه به بروز بخش هایی از ذهن را می دهد که با روش های مشاهده ای دیگر قابل دسترس نیستند.

درحین صحبت های بیمار، اشاره هایی از منابع ناخودآگاه ناراحتی های او توسط الگوی رفتاری تکراری خاص، مطالبی که بیمار به سختی راجع به آنها حرف می زند، و رابطه ای که بیمار با روانکاو برقرار می کند تدریجا تظاهر می کنند. روانکاو برای بیشتر روشن شدن این منابع به بیمار کمک می کند و بیمار آنچه روانکاو می گوید را دقیق‌تر کرده،‌ تصحیح می کند، رد می کند و به آن احساسات و افکار خود را اضافه می کند.

در طول سال هایی که روانکاوی ادامه دارد، بیمار با این بینش ها و تجربیات کشتی می گیرد، با روانکاو آنها را دوباره و دوباره مرور می کند و آنها را در زندگی روزمره، تصورات و خواب های خود تجربه می کند. بیمار و روانکاو دست به دست هم می دهند تا نه تنها الگوهای فلج کننده زندگی را تغییر دهند و علائم ناتوان کننده را از میان ببرند بلکه رهایی برای کار کردن و دوست داشتن را نیز توسعه دهند. در انتهای درمان، زندگی بیمار در رفتار، ارتباطات و حسی که از خود دارد تغییر عمیق و پایداری خواهد داشت.

تکنیک های روانکاوی

یکی از تکنیک های روانکاوان فرویدی که در جهت تعبیر رویا استفاده می شود تداعی آزاد نام دارد. در این روش فرد تشویق می شود که هرچه به ذهنش می رسد بدون کنترل کردن ذهن و یا جهت دادن به آن برای روانکاو تعریف نماید . با تداعی آزاد، مراجعه کننده عملا هر چه که به ذهنش خطور میکند، اعم از خاطرات، احساس، عواطف و یا تصاویری که ناگهان در ذهن او نقش می بینند، بدون هیچگونه نقد عقلی و کنترل ذهنی و احساس شرمساری و سانسور، بیان میکند و بدین طریق میتوان به مفاد ناخودآگاهی دسترسی پیدا کرد. بیماران باید بدون نگرانی درباره دردناک، خجالت آور یا غیر منطقی بودن افکارشان حرف بزنند. به افراد اجازه داده می شود تا آزادانه از موضوعی به موضوع دیگر بروند، بدون آنکه خود سانسوری داشته باشند.

هدف از تداعی آزاد، کاهش مقاومت های دفاعی است به طوری که افکار و احساس های ناهشیار بتوانند ظاهر شوند.
هدف از روانکاوی این است که تعارض ها (احساسات و انگیزه های واپس رانده شده) وارد هوشیاری شوند تا به شیوه منطقی تر و واقع بینانه تر بتوان با آنها برخورد کرد. تداعی آزاد کار آسانی نیست. در گفت و گو، انسان ها معمولا تلاش می کنند تا رشته کلام را از دست ندهند و افکار نا مرتبط را بیان نکنند. با تمرین، تداعی آزاد آسان تر می شود، اما افرادی که حتی از روی اراده (یا هوشیارانه) سعی می کنند افکار خود را آزاد بگذارند، گاهی متوجه می شوند که خودشان سد شده اند و نمی توانند جزییات یک رویداد را به خاطر بیاورند، یا نمی توانند بعضی افکار خود را کامل کنند.

فروید عقیده داشت که علت سد شدن یا مقاومت این است که کنترل ناهشیار بر موضوعات حساس فعال می شود و هم چنین این ها دقیقا همان موضوعاتی هستند که باید مورد کند و کاو قرار گیرند.

مرکز روانکاوی در تهران

مرکز مشاوره و روانشناختی ما با کادر مجرب متشکل از پزشکان متخصص مغز و اعصاب (نورولوژیست)، اعصاب و روان (روانپزشک)، سایکوانالیزور، روانشناس، و نوروتراپیست با هدف ارائه خدمات تشخیصی، درمانی و بازتوانی در جهت ارتقا توانمندی ها و تسریع تشخیص و بهبود برخی اختلالات در خدمت شماست. در صورت تمایل به حل مشکلات شخصیتی و سایر مشکلات حیطه روانپزشکی توسط سایکوانالیزور و متخصص اعصاب و روان جهت تعیین نوبت ویزیت با ما تماس بگیرید.