مشکل خیال پردازی ناسازگار

298 دیدگاه دربارهٔ «مشکل خیال پردازی ناسازگار»

1. 

   تنهای آشفته

   16 شهریور 1402

   سلام
   از نظر خانوادم من دیوونم
   از اونجایی که خیلی تنها بودم و هستم و کمی هم احساسی بودم
   اصلا بذار اینجوری بگم شخصیت آنه شرلی = من
   همش خیال پردازی میکردم ، با افراد مختلف حرف میزدم ، فقط کافی بود چشام رو ببندم بعد بشینم یا راه برم
   خب این عادیه
   ولی الان که ۱۷ سالم هست میگن رفتارام عادی نیست

   خونه ی من ذهنمه و از وقتی داستان ها و حرفام سرکوب شدن تو بچگی الان بیشتر تو ذهنم سیر میکنم و همین باعث بروز مشکل میشه :
   من جملات رو خیلی با احساس میگم و گاهی هیجانی که آزاردهنده میشه برای دیگران طبق گفته هاشون

   یا به اشیاء و عروسکام خیلی اهمیت میدم که فکرمیکنن دیوونم باز

   من فکرمیکنم روحم تو بچگی تو ذهنم زندان شده ، خودش بیرون نمیاد البته و الان نمیتونم عاقلانه رفتار کنم و مثل بچه ام

   کمکم کنید واقعا دیگه دارم عذاب میکشم
   اگه تنها بودم این خصوصیتم بد نبود و خودم دوسش دارم ولی خب رفتارم برای دیگران جالب نیست (((:

   پاسخ
   1. 

      بنیامین

      4 آبان 1402

      سلام تو تنها نیستی و حتی مریضم نیستی فقط باید یادبگیری چجوری کنترلش کنی.رفتار الانت هم دست خودت نیس.منم یه روز این مشکل تخیل رو داشتم و خداراشکر تونستم تنهایی حلش کنم.درکت میکنم اگه واقعا دوس داری تغیر کنی و زندگیتو تغیر بدی تلگرام گروه زدمه و اولین نفریم نیستی که میخوام کمکش کنم عضو شو کمکت میکنم زندگیتو عوض کنی
      https://t.me/+4a23rdt-oRcyNDlk

      پاسخ
2. 

   مرضیه خ

   14 شهریور 1402

   مرضیه خ
   سلام منم این بیماری رو دارم .با همه علائمش و وقتایی که هدف گذاری می کنم و پشتکار دارم و برنامه ریزی می کنم و طبق اون پیش میرم و نماز می خونم و اهل واجبات میشم و قرآن میخونم از این فضا دور میشم من این بیماری رو از ۱۰ سالگی تا ۲۹ سالگی داشتم و دارم .و خانواده یه چیزایی ازش میدونن و حدود سه یا چهار سال میدونن ولی من نمی تونم به دکترم بگم

   پاسخ
   1. 

      بنیامین

      4 آبان 1402

      سلام یکی از بدی های این مشکل اینه که ادم روش نمیشه با کسی حتی دکتر راجبش صحبت کنه چون خیلیا شاید حتی دکترا هم درکت نکنن و حس بدی به ادم میده وقتی هیچ کس حتی خانوادت نمیتونن درکت کنن.ولی نترس این مشکلت قابل حله فقط باید از تمام وجودت مایه بزاری و کم نیاری.من خودم این مشکلو داشتم و تونستم تنهایی حلش کنم بعدش به خیلیا کمک کردم تا از این شرایط در بیان یه گروه تو تلگرام زدم اگه واقعا میخوای مشکلت حل شه داخلش عضو شو کمکت میکنم زندگیتو تغیر بدی
      https://t.me/+4a23rdt-oRcyNDlk

      پاسخ
3. 

   Hadis

   11 شهریور 1402

   کی فکرشو میکرد این یه بیماری باشه:) من فکر میکردم بین همه عادیه و هر کسی که هم سن و سال منه مثل من در حال تصور کردن دنیاییه که وجود نداره…
   باید میدونستم راه رفتن توی اتاقم و صحبت و بحث کردن با کسی که وجود نداره غیر عادیه:)))

   پاسخ
4. 

   اسرا

   3 شهریور 1402

   مقاله خیلی خوبی بود ممنون، منم اختلال رویاپردازی ناهنجار رو دارم، بیشتر اوقات قبل خواب هست و یا مواقعی که به موزیک گوش میدم، و همیشه همه سناریو های ذهنی م شخصیت اصلی داستان باید یه بیماری روانی داشته باشه یا آخرش خودشو بکشه یا زندگی خیلی سختی داره، بیشتر داستان های ذهنی م غمگین و روانی هست و اگه بخوام یه داستان داشته باشم که طرف زندگی خیلی خوبی داره و شاد هست ادامه ش نمیدم، ممکن هست این داستان ها باعث بشه آسیب جدی ببینم؟؟!

   پاسخ
   1. 

      بنیامین

      4 آبان 1402

      سلام به عنوان کسی که قبلا این مشکل رو داشتم و سر سری گرفتمش وقتی به خودم اومدم دوزش خیلی بالا رفته بود و باعث شد دی به خودشکی بزنم در صورتی که خودم نبودم و اون مشکل منو کنترل میکرد.حقیقتو باید گفت و پذیرفت.اره رفته رفته بیشتر میشه و چون انرژی منفی زیادی داره از یه جایی به بعد اون مشکل زندگیتو جهنم میکنه و از من میشنوی سریع تر دست به کار شو.من قبلا این بیماریو داشتم و خودم بعد تلاشای زیاد و کارای متفاوتی تونستم کنترلش کنم و به خیلیای دیگه هم کمک کردم تا از پسش بر بیان اگه خواستی این مشکلتو حل کنی میتونم کمکت کنم.یه گروه تو تل زدمه لینکشو پایین میزارم خواستی مشکلتو حل کنی کمکت میکنم در صورتی که از ته وجودت بخوای
      https://t.me/+4a23rdt-oRcyNDlk

      پاسخ
5. 

   رهگذر

   1 شهریور 1402

   سلام من از اول ابتدایی تا چهارم دانش آموز نمونه مدرسه بودم ولی نعلت به روزی که به یه مهمونی رفتیم و یه وضعییتی پیش اومد که با پیرزن صاحب خونه برای اینکه شلوغ نکنم منو از اجنه ترسوند ولی من هی کنجکاو شدم بیشتر پرسیدم از اون روز به بعد دیگه آدم عادی نشدم هی فکر میکردم یکی از بالای درخت نگام میکنه نمیتونستم یه دستشویی برم بیام انگار ده نفر میپاییدنم کابوس های وحشتناک ولی بازهم میریختم تو خودم نممیخواستم کسی بدونه دیوونه شدم این وضعییت ها جوری بهم فشار آورد تیک عصبی گرفتم تو ذهنم مثلا با خدا قرارداد می بستم برا اینکه خانوادم بیشتر عمر کنن و مریض نشن دو دقیقه حبس نفس کنم یا اینکه یه کلمه خاص هزار بار تکرار کنم وضعییتی بود که شبا بیخوابی گرفتم ذهنمم همش خیال پردازی میکرد میرفتم تک تک خانوادم که خواب بودن چک میکردم که ببینم مرده ان یا زنده شب نمیخوابیدم صبح میرفتم مدرسه خلاصه افت تحصیلی و هزاران مصیبت دیگر روزی رسید برا اینکه از شر این چیزا رها شم اون درخته که گفتم آتیش زدم اونم نصفه شب فکر میکردم اجنه های اون درخته کنترلم میکنن و منو به این روز افتادم خلاصه بعد اون نسبتا خوب شدم و برا اینکه دیگه ترس و فکر خیال به سراغم نیاد منکر همه چیز شدم خدا پیغمبر جن موجودات دیگه این منو آروم میکرد ولی الان که فکر میکنم این خیال پردازی ها و ترس ها بود که منو کشوند سمت الکل و مواد ترک تحصیل الآن که سی سالمه همسالام بچشون میره مدرسه من نمی تونم با یه دختر حتی ارتباط کلامی داشته باشم یا حتی یه دوست که بتونم حرف دلم براش بزنم ندارم همه هم فک میکنن موفق ترین آدمه من هستم خلاصه نعلت به خیال پردازی نعلت به زندگی نعلت به من که باید تموم عمرم اینجوری بگذرونم نمیدونم چطور شد اینجا اومدم ولی بیست سال بود اینارو به کسی نگفته بودم حتما شما هم فکر میکنین که من دیوونم مگه نه

   پاسخ
6. 

   الهام

   30 مرداد 1402

   من دقیقا این مشکل رو دارم و همیشه فکر میکردم تنها
   کسی ام که اینجوریه . اون نکته ای که نوشتین هنگام خیال پردازی راه رفتن تند و حرکات و لبخوانی و غیره من همشونو دارم.
   از موقعی که کرونا اومد تا الان ارتباطم با جمع و دوستان خیلی کمتر شده الانم که پشت کنکورم و جایی نمیرم بیشتر تنهام و این باعث میشه همش خیال بافی کنم گاهی بی وقفه،روز تا شب.
   تا الانم به هیچکس مشکلمو نگفتم چون بگم منو درک نمیکنن و همیشه فکر میکردم من خیلی عجیبم و چرا اینجوری ام. بعدش همین اخیرا یه فیلمی رو دیدم fight club ، کلا نظرمو عوض کرد.به نظرم ببینیدش از یه جنبه درمورد همین مشکله و عواقبش و اینکه چرا این کارو انجام میدیم. یه دلیلش اینه که زندگی مون خیلی کسل کننده اس و روتینه، یه دلیلش هم اعتماد به نفس کم و احساس ناکافی بودنه.توقعاتی که جامعه و خوانواده از ما دارن هم یه دلیلشه چون تو تفکرات مون خودمونو یه آدم موفق و عالی تجسم میکنیم.
   بعضی از روش هایی میشه کمک کنه خودم هم امتحان کردم، گرچه تدریجیه ولی کمک میکنه:
   اینکه خودتونو بیشتر مواقع مشغول چیزی کنین، تک بعدی نباشین و فعالیت های مختلف انجام بدین.
   ورزش کنین حتما مخصوصا ورزش هایی که تمرکز میخوان مثل تنیس و والیبال و اینا.
   نوشتن خیال بافی هاتون رو کاغد خییلی کمک میکنه . هرچی فکر میکنیدرو با جزئیات بنویسید و بزارید کنار. انگار ذهنتونو خالی میکنه.
   با بقیه ارتباط داشته باشین و بیشتر با دوستان و خانوادتون وقت بگذرونین.

   پاسخ
7. 

   هلماه

   23 مرداد 1402

   سلام من خیلی خیال پردازی میکنم شب موقع ی خواب تو بیداری من وقتی انیمه میبینم انقدر تحت تاسیر انیمه قرار میگیرم خودم رو جای شخصیت اصلی داستان میزارم و شروع میکنم به فیلمنامه نویسی حتی قبل از خوابم داستان درست میکنم و هرشب یه قسمتش رو تو ذهنم تجسم میکنم یا اینکه هرجا میرم اون شخصیت هایی که تو ذهنم ساختم منو دنبالم میکنند و اصلا ولم نمیکنن همه جا هستند و اینکه انگار بدون این خیال بافی زنده نمیمونم و حتی وقتی دارم جایی راه میرم و کاری میکنم انگار اون شخصیت انیمه ای جای منه نه خود من یا حتی با شخصیت هایی که تو ذهنم برای خودم ساختم حرف میزنم واقعا خیلی برام واقعی هستن واقعا دارم دیوانه میشم لطفا یکی کمک کنه

   پاسخ
8. 

   حسین

   22 مرداد 1402

   سلام بنظر من از نظر دادن دست بکشیم فقط آدرس بدین همدیگر را پیدا کنید قرار بگذارید خودتون راهش رو پیدا کردین نداشتن دوست ترس از اجتماع خوب بسم الله نترس یکبار برای همیشه هم رو پیدا کنید هر چقدر بیشتر بهتر یک جا با هم قرار بگذارید با خودتون شرط کنید با اولین ملاقات فقط خوبی همو ببینید اگه خسته شدی اگه زندگیت نابود شده اگه میخواهی خودتو بکشی از مردن که بالاتر نیست اینکارو بکنین شک نکنید جواب میده دوست میشید رابطة برقرار میشه وقتت هدر میشه و بجاش خیال نکردی رابطة واقعی داشتی نق نزنین همه همه همه همه آدرس آدرس آدرس همو پیدا کنیم پیدا کنیم رابطة شکل بدیم با هم حرف بزنی اگه اول خجالت میکشیم رو در رو از طریق نت چت کنید خودش کلی وقت رو پر میکنه دختر ها پسر ها رو و برعکس پیدا کنید درد و دل کنید یواش یواش همه قرار ملاقات بگذارید تو پارکی جایی خجالت نداره همه مثل همیم خوبه لذت بخشه ما خاصیم خیلی خاص ما با هوشیم خیلی بس است حالا با هم کارای بزرگ میشه انجام داد تصور بسه، ممنوع، اقکارمونو با هم در میان بگذاریم و خلاص. با ذکر یک شماره تلفن بهم وصل شید من سنم 50 ساله الان مشکل ندارم ولی تو جوانیم خودم با این روش حلش کردم شمارمو نمی‌ذارم چون تو باید شروعش کنی این تو هستی که باید شروع و تمومش کنی همه ما یک سر و گردن از بقیه بالاتری اینو بعدا و به مرور زمان کاملا می‌فهمید… کی شروع میکنه شهامت تغییر بزرگ از کارای کوچیک شروع میشه یالا یالا خودتو خرج کن برای خودتو و بقیه اولین قدم ارتبات است و ولا غیر همه ما از بقیه می‌ترسیم اما ترمز میخواهی راحت شی… دست خودته الان و اینجا میتونی برا خودت و خیلی های دیگه منشا تغییر بشی

   پاسخ
9. 

   یلدا

   21 تیر 1402

   سلام من هم مثل همه شما دچار خیال پردازی ام شاید برای شما اینجوری نباشه ولی برای من بخاطر دور شدن از واقعیت و تصور زندگی بهتره برای داشتن آرامش برای اینکه حس کنم یکی وجود داره که دوستم داره یکی وجود داره که وقتی عصبانیه باهام بد صحبت نمیکنه ریشه خیال پردازی بخاطر نداشتن چیزایی هست که خیلی وقته آرزوشون میکنیم ولی نداریمشون

   پاسخ
10. 

    ینفر

    20 تیر 1402

    دقیقا من وقتی کوچیک بودم با اینکه شاد بودم و اجتماعی بودم ولی یه دوستای خیالی داشتم.
    چون تو کوچیکیم خیلی دوست داشتم بزرگ شم واسه همین خودمو یه دختر ۱۶ ساله تصور میکردم و یه دوست خیالیم داشتم
    وقتی ۶ سالم بود جوری داستان و سناریو درست میکردم که می‌شد ازشون فیلم یا رمان نوشت.
    سال ها گذشت و من هیچ وقت نتونستم این خیالپردازیو از خودم دور کنم و کم کم افسرده شدم.
    الان که ۱۶ سالمه و باید هر روز سه بار این کارو انجام بدم که موجب حرکات دستم و دهنم میشه حتی یه بار تو موقع خیالپردازیم مامانم در اتاقمو باز کرد و فکر می‌کرد دیوونه شدم.
    الانم جوریم که باید تو ذهنم سناریو بسازم و واقعا آزار دهندس

    پاسخ
11. 

    یه نفر

    10 تیر 1402

    سلام من از کلاس نهم که بودم یه مشکل برام پیش اومد و از اون موقع تاحالا که دوازدهم رو تموم کردم درگیر خیالپردازی مفرط شدم‌. تو این سالها به مرور شدت پیدا کرده و مجازی شدن کلاسا هم که دقیقا از آخرای سال نهم بود روش تاثیر داشته. من سال نهم با ووجود اون مشکل تونستم نفر دوم کلاس بشم و تو مدرسه نمونه با نمره‌ی خوب قبول شدم. ولی بعد از اون بخاطر مجازی شدن کلاسا به گوشی وابستگیم زیاد شد و کمتر درس خوندم. و بخاطر مشکلاتم هم روی به خیالپردازی اوردم. مثلا سوار تاب میشدم و اهنگ گوش میدادم یا سوار دوچرخه میشدم و اهنگ گوش میدادم. کلا دوتا چیز باید حتما باشن یه محرک مثل راه رفتن و دوچرخه و تاب و… و آهنگ. الان ۱۸ سالمه و افت تحصیلی شدید داشتم.به بدنم اهمیت نمیدم به نظافت به اجتماعی بودن… کلا از این زندگی خسته شدم. هیچ هدفی و هیچ انگیزه ای ندارم. کاش کسی که این مقاله رو نوشته بود راه های درمانش هم مینوشت چون امثال من هیچوقت حاضر نیستن این مشکلات رو بازگو کنن. ممنون از مقاله خوبتون.

    پاسخ
12. 

    2_3

    8 تیر 1402

    وقت بخیر عزیزای دل میگم منم همین مشکلو داشتم ینی من از شش سالگی تا ۲۵ ‌سالگی این خیال پردازی رو داشتم ولی تا دوما قبل راه درمانشو پیدا کردم هرکس خواست کمکش کنم ب این شمارم زنگ بزنم ۰۹۳۹۷۳۱۰۲۳۰خیلی عذاب اوره منی ک یدنیایی تو سرم ساخته بودم ک اصلا دوست نداشتم تو جمع باشم مرتب و مدام تنها بودم وقتی خیال پردازی میومد سراغم دوست داشتم هیچکس حرف نزنه ولی خدارو شکر میکنم ک از شر این اختلال لعنتی خلاص شم اگر کمک خواستین و میدونید ب بم بس رسیدین در خدمتم ک کمکتون کنم

    پاسخ
13. 

    نسی

    8 تیر 1402

    باید با واقعیت رو به رو بشی و از واقعیت نترسی یعنی به خودت اجازه بدی استرس و اضطراب واقعیت رو حس کنی و دردشو بکشی .اوایلش خیلی سخته و جسارت میخواد ولی بعدش راحت تر میشه ه

    پاسخ
14. 

    دلیار

    5 تیر 1402

    سلام من از خوندن این مقاله خیلی خوشحال شدم چون بالاخره مطلبی رو دیدم که به این موضوع کامل پرداخته باشه واون رو توضیح داده باشه وازخوندن کامنت ها بیشتر چون می دیدم افرادی هستند که همین مشکل را دارند من تک فرزندم واز کودکی درگیر همین تخیلات بودم اول بگم که من این ویه مشکل نمی بینم وبیشتر یه محبت خدادادی میدونم که با شناخت درست وبرنامه ریزی برای کنترل وحتی استفاده ازش میتونه خیلی هم کمک کننده باشه من الان دانشجوی ارشد روانشناسی هستم وتوی دوران تحصیلم پیدا کردن علت این رفتاریکی از میشه گفت دغدغه هام بودم من فکر میکنم یکی از علت این تخیلات توانایی وقدرت تخیل بالای این افراده که این موضوع چیز بدی نیست ونشون دهنده ی بعد شخصیتی شماست که نویسنده ها میتونن به خوبی ازش استفاده کنند و یک مکانیزم دفاعی تا حدودی طبیعی بدن برای فرار از تنهایی است این باعث میشه نسبت به افسردگی مقاوم تر باشین وخیلی علت های دیگه اما راه هایی که میشه کنترل ورفعش کرد اول که سعی کنین ارتباطاتتون رو بیشتر کنین با افراد وبه نوعی تنها نمونین بودن توی جمع ها وفعال بودن ،ورزش کردن و فعالیت های ورزشی جمعی ،تعهد داشتن به کاروتوجه به کمیت تا کیفیت ، بودن درزمان حال ، بازنگه داشتن ذهنتون میتوتونه خیلی کمک کننده باشه سعی نکنین حتما یه دفعه ای بزاریدش کنار چون میشه گفت غیر ممکنه از اون جایی که یک عادت هست وکنار گزاشتن عادت هم همونطور که ایجادش زمان بره نیاز به زمان داره سعی کنین سمت مواردی که باعث ایجاد این حالت ها میشه مثل اینستا گردی ، دیدن فیلم ورمان خوندن کمتر برین وکارهایی رو وی عادت روزانتون قرار بدین که کمتربه ذهنتون فرصت ایجاد این حالت هارو بده اموزش زبان انگیسی وفعالیت های اموزشی کمک کنندس اولش راحت نخواهد بود اما با تمرین وممارست می تونین به خوبی از اون استفاده کنین واون رو تحت کنترلتون دربیارین تا در زندگی روزمرتون اختلالی ایجاد نکنه همونطور که من موفق به انجامش شدم والان هم در کنار این تخیلات تونستم زندگی خوب وموفقی داشته باشم امید وارم تجربیات من بتونه بهتون کمک کنه

    پاسخ
15. 

    ی بدبخت

    4 تیر 1402

    وای وقتی کامنت ها رو خوندم فهمیدم من تنها نیستم چون فکر میکردم فقط خودم این مشکل دارم من از وقتی ک یادمه این مشکل دارم تا الان ک ۱۶ سالمه .. من کلا ادمه درون گرایی هستم و هیچ دوستی هم ندارم از همون هفت هشت سالگی خیلی خیال پردازی میکردم تا اینکه دو سه سالی بود بهتر شده بودم ولی دوباره این مشکل پیدا کردم شب و روز مخصوصا شبا همش خیال بافی میکنم از این کار لذت میبرم اما وقتی بعد از ۲ ساعت تموم میشه اعصابم خیلی داغون میشه چون میدونم خیلی از خیال بافی هام در واقعیت اتفاق نمیوفته و با خودم میگم تو ک میدونی اینا نمیشه پس این چرت و پرت ها چی ولی دوباره فردا همین اتفاق میوفته واقعا دیوونه شدم و این مشکل با دیدن فیلم و تنهایی شدید تر میشه ولی واقعا نمیدونم بغض گلوم گیر کرده چون واقعا خسته شدم😐😞

    پاسخ
16. 

    Sogand

    27 خرداد 1402

    تا همین اخیرا حتی فکر نمیکردم این یه مشکل باشه فکر میکردم فقط خودم اینجوریم و بخاطر تنهایی خودمه که این مشکل رو دارم کل زندگیم با خیالبافی گذشته اما نمیخوام ازش رها بشم فقط میخوام تحت کنترل خودم باشه اتقدر رویاپردازی اگه در جهت درست بکار ببریم کلی کارکرد داره فکر کنم شمشیر دو لبه‌س اما الان و این وضعیت عملا بی تحرک شدم و افسرده 🙂 و خوشحالم که خودم تنها نیستم

    پاسخ
17. 

    ناشناس

    26 خرداد 1402

    من چند سال این مشکل رو داشتم و چهار راهکاری که بهم خیلی کمک کرد رو براتون مینویسم.این چهار راهکار تخیلاتم رو از ۱۰ساعت در روز به دو سه دقیقه رسوند.
    ۱_ریشه اصلی هر تخیلی رو پیدا کردم و به خودم گفتم که این تخیل برا اینه که من به فلان موضوع تمایل دارم.(مثلا اگ تخیلم اینه که یه فرد مشهورمو یکی باهام مصاحبه میکنه میگفتم من خیلی دوست دارم مورد توجه قرار بگیرم یا اگ تخیلم عاشقانس میگفتم من خیلی میخوام یکی دوسم داشته باشه)اینجوری علاقه اصلی که براش تخیل زدمو پیدا میکنم.
    ۲_سعی میکردم تمام احساسات و افکاری که تو ذهنم میاد رو حس و فکر کنم.تخیل باعث میشه از افکار و احساساتم فاصله بگیرم و همیشه بعد از چند ساعت تخیل، احساسات و افکار خیلی بدی بهم هجوم میاوردن و من احساس ناراحتی و گریه و افکار منفی مثل اینکه من هیچ وقت موفق نمیشم و تمرکز پیدا نمیکنم رو داشتم.پس سعی کردم تمام احساسات و افکارم رو از زمانی که بیدار میشم تا وقتی که میخوابم حس کنم و بپذیرمشون.خیلی وقتا وقتی با احساساتم و افکارم مواجه میشدم گریم میگرفت از بس منفی بودن ولی به خودم میگفتم این بهتر از اینه که هیچ وقت حسشون نکنم.
    ۳_چند بار در طول روز به این فکر میکنم که کسی که منو به وجود اورده و الان تو این موقعیت قرار داده خداونده،اون منو خلق کرده و من رو تو یه مسیری قرار داده که یه قسمتیش این دنیاست و مابقیش تو جهان های دیگه ایه.وقتی به این موضوع فکر میکردم هروقت جرقه تخیل زدن میومد تو ذهنم سریع میگفتم خدایا تویی که منو خلق کردی به من کمک کن تا از لذت تخیل زدن بگذرم و بتونم احساسات و افکارمو حس کنم و پیشرفت کنم. من میخوام به تو نزدیک بشم ن اینکه تو این لذت های زودگذر و آنی غرق بشم.
    ۴_خوندن کتاب چگونه کمالگرا نباشیم هم خیلی کمکم کرد چون من یه مدتی هی تخیلاتمو پس میزدم و سعی میکردم تخیل نزنم ولی بعد چند وقت دیگه تسلیم شدم گفتم چه فایده ای داره اینهمممه دارم تلاش میکنم که از ۱۰ساعت برسم به۴ساعت.برا چی اینکارو بکنم اینهممممه فشار و سختی بکشم اخرشم چهار ساعت نمیتونم خودمو کنترل کنم .ولی وقتی این کتابو خوندم فهمیدم نباید کمالگرا باشم و بخوام مشکلم کامل حل بشه ،همینکه راه برم به سمت هدفم بهتر از اینه که لم بدم رو مبل.همینکه ۶ساعت درس بخونم بهتر از اینه که هیچی نخونم و فهمیدم باید معمول گرا باشم تو زمینه ی پیشرفت و رسیدن به اهدافم ن کماگرا.

    در اخر روشی که همزمان با چهار راهکار بالا در پیش گرفتم رفتم پیش یه روانشناس و انجام دادن روش ،لورتا نوروفیدبک، هست.اگر بخواین میتونین مراکزی که تو شهرتون لورتا نوروفیدبک کار میکنن رو پیدا کنید و برید پیششون.یه مقدار هزینش بالاست.برای من حدود۱۳میلیون شد.ولی در طول شش ماه مشکل تمرکز نداشتنم (ADD) و افسردگیم کاملا برطرف شد.

    پاسخ
18. 

    کوکو.

    24 خرداد 1402

    من از سنین خیلی پایین این خیال‌پردازی‌هارو دارم زمانی که بچه‌تر بودم برای خودم یک خانواده جدید ساخته بودم خودم و تو یک کشور دیگه بدن دیگه تصور می‌کردم، بزرگتر که شدم فهمیدم نمیشه خانواده‌رو تغییر داد پس رفتم سراغ ساختن سناریو با آدما و دوستایی که کم و بیش می‌شناسم حتی فهمیدم اینم نمیشه. الان تصوراتم خیلی قوی‌تر شدن خودمو توی سنین ۳۵ اینا تصور می‌کنم یعنی در آینده هستم و الآنم گذشته‌امه و این واقعاً داره باعث تاثیرات منفی میشه. باعث میشه فکر کنم من همون آدمم و دست از تلاش برای رسیدن به اونجا بردارم. و خب قابل ذکره من تاحالا هیچ دوستی نداشتم همیشه حتی در خانواده احساس اضافی بودن و طرد شده دارم. این خیالات تبدیل شده به اعتیاد حاضرم از کل روزم بگذرم فقط برم تصوراتم یه جوریه احساس می‌کنم مغزم پر شده، پشت لبم کلمه‌ها دارن وز وز می‌کنن ولی ظرفی برای تخلیه‌اش نیست؛ و خب زمینه افسردگی و بیماری‌های روانیم خیلی توی خانوادمون بالاست (مثلاً دوقطبی).

    پاسخ
19. 

    Arsalan

    17 خرداد 1402

    به نظر من یکی از دلایل اصلی خیال پردازی بیش از حد ما نداشتن دوست و افرادی که مارو درک میکنن هست.یکی از بهترین روش های کاهش دادن خیال پردازی های بیش از حد اینه که همه ی مایی که این مشکل رو داریم یه جا جمع شیم و راجبش باهم صحبت کنیم.
    این لینک گروه تلگرامی منتظرتونم
    https://t.me/+F1cFeTt3_Mc0ZDZk

    پاسخ
20. 

    Meli

    14 خرداد 1402

    سلام ۱۴ سالمه و خیال پردازی میکنم یه شخصیتی درست کردم که مثلا خیلی شجاعه و اینا خلاصه سعی میکنم در کارهای روزمره ام ازش پیروی کنم‌ مثلا اون خیلی خوش اخلاقه پس منم سعی میکنم مثل اون باشم و هر روز توی ذهن خودم‌ تکرار میکنم که فلان کارو کرد و فلان لباسو پوشید وضعیت درسیم خوبه ولی میترسم توش خللی ایجاد کنه
    ایا این خیلی برام ضرر داره و وقتی که از دوره نوجوانی بگذرم یه کم از شدتش کاسته میشه یا ن؟

    پاسخ