مشکل خیال پردازی ناسازگار

سلام.من هم این مشکلاتی ک گفتید رو کامل دارم مدارم در خیال بافی هستم طوری ک از کل زندگی واقعیم عقب افتادم،هنگام خیال باقی گریه میکنم گاهی قهقهه میزنم تند تند تو اتاق راه میرم و اصلا نمیتونم جریان خیالبافیمو کنترل کنم.جوری ک مثلا یک ساعت دیگه امتحان دادم و بجای درس خوندن غرق خیتل پردازیم.

درود برشما.منم این مشکل رو دارم. اینقدر موقع خیالپردازی راه رفتم که زانو وکمرمم آسیب دیده . همه علائمش رو نوشتین ولی هیچ راه حل درمانی ذکر نکردین براش. برای درمان چه باید کرد ؟

منم خیلی خیال پرداز هستم ولی این حالتی که بخوام راه برم یا گریه کنم یا قهقه بزنم رو ندارم ولی دوست دارم ساعت ها یه جا بشینم و تو خیالاتم غرق بشم و اینکه از سناریو فیلم ها و رمان هایی که می خونم استفاده کنم و زندگی که همیشه رویاش رو دارم تجربه کنم و همیشه ام تو فضای یه داستان نمی مونم و بعد از مدتی از اون داستان زده میشم جوری که تا الان انگار به جای خیلی ها زندگی کردم ،ولی کاملا فرق دنیای واقعی و غیر واقعی رو متوجه میشم .موضوع دیگه اینه که دیدم دوستانی بودن که از فضای ناآروم و متشنج خانواده شون بحث کردن ، یه نکته ای نظرم رو جلب کرد که منم زمان کودکیم که خیال بافیام شروع شد پدرومادرم خیلی دعوا می کردن و پدرم خیلی آدم عصبی بود و نکته دیگه که منم نتونستم با اینکه تو مدرسه شاگرد اول بودم تو کنکور موفق بشم و دانشگاه قبول بشم

اگا یه روانشناس یا روانپزشک یا کسی که قبلا اینجوری بوده بعد درمان شده تو این سایت هست لطفا کمک کنه من خونمون شهرستانه دسترسی ندارم به مطب دکتر

راستش منم این مشکلا رو ب طور شدید دارم.طوری ک 24 ساعت اصن اینجا نیستم ک…اونجام
ولی نمی خوام درمان بشم
میخوام انقد تو این رویا ها بمونم تا بشن واقعیت.واقن من فقط ب همین امید زنده ام
چیکار کنم میگید؟

منم همین جوری فکر و خیال زیاد می کنم
پشت کنکوری ام
سال قبلم به دلیل همین مسئله درس نخوندم
به ی سری از روابط اجتماعیم هم تا ی بخشی اسیب زد ولی به بعضی هاشون کمک کرد
ولی علتش که انقد درگیر شدم این بود که همیشه دوست داشتم خودم جای این و اون بزارم
حتی اگه ی داستان تلخ و ناراحت کننده باشه
دوست داشتم همه چیز رو از زاویه ی اول شخص ببینم ولی کم کم افراطی شد و جزئیات تخیلاتم زیاد شد. حتی ی فرد رو از به دنیا اومدنش تا مرگش ‌تصور میکنم
هر چند هفته هم داستانم تغییر میکنه
الان طوری شده که انقدر دور اتاق راه میرم که پاهام درد می گیره
ولی چند سال قبل ی بار خودم با سختی ترکش کردم
الان که داره خیلی بهم اسیب میزنه
دوباره اراده کردم که ترکش کنم

سلام من این بیماریودارم خیلی زجرمیکشم این شمارم اگه کسی خواست دربارش صحبت کنه ازطریق واتساب تلگرام چون فک میکنم باکسی که این بیماریوداره صحبت کنی خیلی خوبه کمک میکنه ۰۹۱۰۹۸۸۴۰۳۴ اونایی که این بیماریودارن میدونن خیلی دلشون میخواددربارش بایکی صحبت کنن ولی خجالت میکشن یامیترسن اگه بتونم به کسی کمک کنم یاکسی به من کمک کنه خوشحال میشم

برای درمان این اختلال من چند تا پیشنهاد دارم
1- اول از همه این که خودتونو باور داشته باشید و حتی اگه پونصد دفعه خواستین کنارش بذارید و نشده بازم نا امید نباشید و گذشتتون و خطاهاتون رو فراموش کنید و خودتون رو ببخشید
2-از چیزایی که باعث میشه به سمتش برین دوری کنین مثلا خود من گفتم که با اهنگ گوش دادن بیشتر غرق میشم واسه همین واسه ی مدت موسیقی رو کلا کنار میذارم تا زمانی ک ایشالا ب حالت عادی برگردم
3- سعی کنید فراموش کنید ک ی ادم خیال باف هستید و موقع ترک این موضوع دیگه همش بهش فکر نکنید و هی بگید وااای خدا چقد سخته وااای دارم اذیت میشم وااای من نمیتونم کنارش بذارم واااای ……چون طبق قانون جذب هر چی بیشتر به چیزی فکر کنید بیشتر جذبش میکنید واسه همین میگم موقع ترک کردن دیگه زیاد بهش فکر نکنید که دوباره بیاد سمتتون
4- خودتونو با کارای مختلف مثل درس خوندن.انجام دادن ی کار هنری یا…..سرگرم کنید (تا میتونید وقتتون رو پر کنید و اجازه بدید کاراتون جلوی خیالبافی رو بگیره نه اینکه خیال بافی جلوب کاراتونو بگیره)
5-و مهم ترین کار اینه که به خدا (و ائمه) ایمان داشته باشیم و ازشون کمک بخوایم .نا امیدی زمانی میاد سراغ ادم که فقط امیدش ب خودش باشه و یادش بره ی قدرت بینهایتی اون بالا هست که مثل کوه پشتشه پس علاوه بر اینکه خودتونو باور دارین حواستون باشه که یکی اون بالا حواسش ب ما هست و کمکمون میکنه.
موفق باشید
یا حق

من وقتی ۱۲ سالم بود خیال پردازی میکردم
و توی ۸ سالگی هم پدرم رو از دست داده بودم
به مامانم وقتی ۱۲سالم بود گفتم بردم پبش روان پزشک و گفت به خاطر اینکه تمام غضه ها شو توی دلش نگه داشته فشار زیادی روشه و برای فرار کردن از این فشار ها خیال پردازی میکنه تا دنیا شو جوری که اتفاق نیفتاده ببینه و واقعا هم همینجوری بود هیچ دارو ای هم تجویز نکرد وگفت که وقتی بزرگ بشه با حقیقت کنار میاد و میبینه که زندگی همینه و چاره دیگه جززندگی نداره
الان من ۱۸ سالمه همون دختر ۱۲ ساله ای که برای از دست دادن تنها مرد زندگیش خیال پردازی میکر وقتی پدرم رو از دست داده بودم مردن هر عزیزی برام بی معنی بود
زواش یواش با خودم کنار اومدم دیدم زندگی جوری هست که خداوند بهش رضا داده و باید راضی باشیم از رضای خدا
و فهمیدم هیچ مردی مثل پدر نمیشه
کسی که جونش رو برای من داد
فهمیدم که زندگی یک نفر میتونه زندگی بقیه رو هم تقیر بده
اگر خیال پردازی از تتون میکنه فکر کنید که چرا ازیت میشید فکر شما دست شماست قلب شما دست شماست
و خیال پردازی در دوران بلوغ هم یک خیاله که همه دارن فقط وقتی دیدید خیلی خیال پردازی میکنید فقط به خدا تکیه کنید
و خودتون رو مشغول کنید فیلم ببینید اهنگ گوش بدید به زندگی مردمی که ارزو دارن خیال پردازی کنن ولی از اون هم محرومن فکر کنید و بدونید که این یه تجربست

البته وقتی به اهنگ مورد علاقه ام گوش میدم شروع به خیال بافی میکنم که حتی متوجه اطرافیانم یا گذر زمان نمیشم

۳۳ سالم تازه تموم شده، ارشد تکنولوژی معماری دارم، ساز میزنم، از ۱۷ سالگی گل میکشم، و از دوزان کودکی این سندرم(یا هرچی که اسمشو میزارید) با من بوده، بارها تلاش نافرجام ترکشو داشتم.. فقط وقتی گل میزنم اینکارو نمیکنم!! خسته شدم!! دستامو او هوا تکان میدم،بچه تر که بودم تو جمع اینکارو میکردم، مادرم فکر میکرد دیوونه شدم، دکتر گفت هیچی نیست بزرگ میشه درست میشه، هنوز تو خلوتم اینطوری میشم.. انرژی کاذب میگیره ازم، خوابمو خراب میکنه باعث میشه فکر کنم تاحالا کلی وقت و انرژی به هدر دادم.. وگرنه با این همه خلاقیتی که دارم تاحالا یه گهی شده بودم..همین عادت لعنتی جلوشو گرفته🔥

سلام ببخشید من هیچ وقت از مریضی کسی خوشحال نمیشم اولی الان خوشحالم ک چند نفر شبیه من هستن اخه فکر میکردم من روانی شدم و هیچکس تو دنیا مثل من این مشکل نداره من تمام ۲۳ سال عمرم داستان های خیالی داشتم براسون گریه میکنم براشون خوشحال میشم و شدید تحت تاثیر داستانم قرار مبگیرم ولی متوجه میشم واقعی نیستن متوجه اطرافم میشم فقط کنترل نمیشن ساکت شن

خدارو شکر که اینجا رو پیدا کردم
نظرای بقیه رو خوندم و فهمیدم که تنها نیستم
تروخدا بگید چطوری فرار کنم از اون دنیایی که ساختم
روزبه روز دارم از واقعیت دورتر میشم
سال دیگه کنکور دارم و همش درگیر خیال پردازیم
میدونم اگه اینجوری ادامه بدم نمیتونم موفق شم
خیلی تلاش کردم تمومش کنم ولی تا تصمیمشو میگیرم یه داستان جذاب جلوم سبز میشه که برم توش عرق شم و کاراکتر خلق کنم و با اونا باشم
من میتونم ساعت ها با یه شخصیت خیالی که خلق کردم صحبت کنم
و از نظر خودم عقلانیه
همین موضوع منو نگرانتر میکنه
حس میکنم دیگه دارم دیوونه میشم
میترسم ازینکه تا اخر عمرم تو تین دنیا بمونم

من با هر تصویر حرف اهنگی میرم تو خیال

https://t.me/joinchat/k091toPC5IdkZTY0 سلام این لینک یه گروهه ک قراره داخلش راجع به این مطلب با هم صحبت کنیم این لینک رو توی تلگرامتون کپی کنید تا بتونیم در مورد این بیماری به هم کمک کنیم این بیماری واقعن بیماری غریبیه ک درد دلتو نمی تونی به کسی بگی

وای من از بچگی عاشق خیال پردازی بودم تا همین الان که ۱۶ سالم هست و هر موقع فیلم میبینم یا رمان میخونم خودم رو جای شخصیت ها میزارن و سعی میکنم بر اساسش خودم یه فیلم یا رمان بسازم اغلب برام مثل یه سرگرمی بود راستش الان شب ها بیشتر خیال پردازی میکنم تا خودمو از افکار منفی که شب ها به سراغم میاد راحت کنم ولی الان بعضی وقتا مخصوصا برای درس خواندن اذیتم می‌کنه الان هم که سال دیگه کنکور دارم همش به این فکر میکنم که اگه قبول نشم چه اتفاقی میفته و بعد بر اساس اون برای خودم یه داستان درست میکنم و بعضی جاها ناخودآگاه میزنم زیر گریه تا الان دو بار این اتفاق برام افتاده به نظرتون چیکار کنم تا این عادت رو ترک کنم

سلام دوستان
من 8 سال درگیر خیالپردازی ناسازگار بودم ولی در نهایت موفق شدم تا از شرش خلاص شم یه بلاگ زدم و تجربیاتم رو توش نوشتم شاید کمکتون کنه
http://maladaptivedaydreaming.blog.ir/

منم تمام چیزایی رو که گفتین دارم
خیلی از اوقتا با خیال بافی هام و نقش بازی کردن هام خیلی شدید گریه میکنم
بعضی اوقات قهقه میزنم،هر بارم یه داستان طولانی رو‌ توی ذهنم میسازم و نقششو بازی میکنم
گاهی اوقات تا 1 ساعت و نیم این کار و انجام دادم
یعنی واقعاً از دست خودم کلافه شدم،تازه کنکور هم دارم که راحت این اوقات با ارزش رو صرف این خیال بافی های مکرر و بی فایده میکنم
گاهی وقتا شده یه ساعت فقط یه نفر خیالیو نصیحت میکنم
اگه راه حلی چیزی دارین بگین لطفاً

سلام و عرض ادب
من به مدت ۳۰ سال از عمرم این اختلال را داشتم. درباره این اختلال مطالعات زیادی انجام دادم از وبسایتهای خارجی و داخلی و الان دو سال هست که درمان شدم. البته به روش خودم میتونم به هر کس که نیاز داره کمک کنم. چون کاملا این اختلال رو میشناسم که چقدر سمج هست و به این راحتی دست بردار نیست و انسان رو از زندگی واقعی دور میکنه

فک میکردم فقط من اینجوری باشم و خیلی بد بود، واقعا مشکله ناجوریه، ب خودم میام میبینم دارم الکی حرف میزنم، گریه میکنم، میخندم، مشکل اینجاس تو روابطم ب مشکل برمیخورم، کاش راهه درمانی هم میزاشتین🙁

سلام الهام خانم لطف ميكني بگي چجور درمان كردي؟ ٣١ سالمه از بچگي داشتم

واسه من خیلی عجیب و غریبه فکر نمیکنم کسی در حد من باشه من اصلا خودمو واقعیتمو فراموش کردم گذر روز ها و ساعت ها عمرمو احساس نمیکنم کلا خودمو فراموش کردم و یک ادم خیالی شدم اخه چرا خسته نمیشم پس هرچیزی حدی داره این لعنتی چرا حدی نداره چرا خسته کننده نمیشه و همچنان لذت و بخش و شیرین میاد سراغ ادم و کل زندگی و زمان ادمو از دستش میگیره.
حتما جواب بدین کاربران عزیز خواهش میکنم تنهام نذارید هیچ کس مثل شما درکم نمیکنه اینجوری پیش بره یبار به خودم میام میبینم من ۳۰ چهل سالن شده و حتی قدمی هم برای زندگیم برنداشتم و همچنان توی اتاق هنسفری به گوش دارم راه میرم و خیال بافی میکنم اخه اصلا خجالت میکشم تو خونه به کسی بگم‌

من‌هم‌به‌این‌بیماری‌‌رو‌دارم‌‌من‌فکر‌میکردم‌فقط‌ خودم‌این‌بیماری رو دارم

سلام
منم همین مشکلو دارم ولی نمیدونستم یه نوع بیماریه. ولی نمیخوام درمان شم من با همین خیال پردازیم زندگی میکنم خوشحال میشم. مامانمم خانه داره همیشه خونس این آزارم میده دوس دارم فقط تو خونه تنها باشم صدای آهنگو زیاد کنم خیال پردازی کنم و راه برم بعضی وقتا پاهام درد میگیره ولی اهمیتی واسم نداره.
تو جمع ساکتم زیاد حرف نمیزنم دوس ندارم کسی دربارم چیزی بدونه حتی یه چیز ساده مثل چه رنگی رو دوس دارم یا چه غذایی رو. وقتی یکی حتی به شوخی چیزی بهم میگه ک آزارم میده میام خونه و تا یه هفته دربارش خیال پردازی میکنم ک اون حرفو گف من چجوری عوضشو دربیارم تا اونم اذیت شه.
دختر خالم به مامانم گفته به ک يه دوست پسر دارم منم همیشه تو خیالم تصور می‌کردم ک بلایی سر دختر خالم آوردم و اون گریه میکنه همین بلارو سرش آوردم ولی هنوزمذهنم درگیره .
نمیخام درمان شم و واقعیت رو ببینم
چون واقعیت آزارم میده. آرزوم اینه همیشه تنها باشم و با کلی آهنگ همی

من حتی نتونستم یک روز انقدر رویا پردازی نکنم
همش میخوام سعی کنم رویا نبافم نمیشه 😭
من الان 12 سالمه آخه چرا تو این سن 😭
لطفا درمانم کنین 😢

من فکر میکردم این قضیه با قانون جذب ارتباط داره 😕 نداره یعنی؟؟؟

منم این مشکل رو دارم ولی تصمیم گرفتم ازش استفاده کنم و بهش خلاقیت اضافه کنم به شما هم پیشنهاد می کنم که همش از روی یک داستان که از قبل ساخته شده رویا پردازی نکنید و سعی کنید یک داستان جدید خلق کنید و همون رو به کتاب یا همچین چیزی تبدیل کنید من سعی دارم همین کار رو بکنم و از این مشکل استفاده کنم

چیزی نمونده که گریم بگیره باورم نمیشه اینهمه آدم هستن که مثل منن …..من از ۷ سالگی این خیالبافیو دارم و الان بیست سالمهه باور کنین هر روز و هر لحظه میشینم و خیالبافی میکنم
حاضرم چن روز پشت سر هم فقط سناریو و داستان تو ذهنم بسازم
شخصیتای اصلی تو ذهنم هیییچ وقت تغییر نکردن حتی اسماشونم همونن فقط داستانام تغییر میکنن
به محض اینکه یه ایده میاد تو ذهنم همه چیزو کنار میزارمو داستان میسازم و درس و ابنارو کنار میزارم …گاهی خوشحالم میکنه و منو از واقعیتا دور میکنه گاهی به حدی عصبی میشمو از کارام عقب میفتم که دلم میخواد مغزمو درارم بندازم اشغالدونی…نمیتونم بگم باهاش خوشحال نیستم ولی میدونم خیلییی عقب میندازتم .. یجورایی تمام احساساتم تو اون داستاناس .. هر چی ارزومه تو این داستانا تصور میکنم با بالاترییین جزییات ..یعنی اگه بخوام رمان بنویسم احتمالا کمور از هزار صفحه نشه !!! ولی الان تصمیم میگیرم که بزارمش کنار و توی دنیای واقعی زندگی کنم دیگه میخوام واقعی باشمو ازین بیماری راحت شم .. به شمایی که مثل من هستین هم میگم کا درکتون میکنم و میدونم چقدر گاهی عذاب میکشین و کوچ میکنین به دنیای خیالیتون من میدونم شما تواناییای فوق العاده ای دارینو تا الان نتونستین به بقیه ثابت کنین چقدر قوی هستین ازتون میخوام که اگه این تخیلات قرار نیس بهتون کمکی کنه و از زندگی فعلی عقبتون مینداره محکم باشین و کنارش بزارین ما هممون مثل همیم و میدونیم سخته پس با هم کنارش میزاریمو هر جور شده هر چقدرم لوزمه دنبال درمانش میریم و میزاریمش کنار …دوستون دارم

من دچار خیالبافی ناهنجار هستم با اینکه در سن نوجوانی هستم و ۱۳ ساله همیشه خودم را کس دیگری می بینم و خیلی خیالبافم

من از موقعی که یادم میاد رویا پرداری نا هنگار دارم از بچگیم تا الان هرشب تقریبا یه ساعت انقد توی رویام هستم تا وسطش خواب ببره خیلی هم دقیق هستن انگار ماله به رمان هست و من خودم که خیلی خوشم میاد ازش الان چند ماهی که یکم کمتره شده اما بازم خیلی حال میده

من 16سالمه و الان تقریبا 3 ساله که خیال‌بافی میکنم بعضی مواقع انقد میرم تو فکر که وقتی به ساعت نگاه میکنم میبینم 3_4 ساعت گذشته دقیقا موقعی که میخوام بخوابم این توَهما میاد سراغم اصلا کلا یع آدم دیگه از خودم رو تو یه دنیای دیگه تو ذهنم ساختم و نقطه ضعفام تو اون آدم شدن نقطه قوتام من هیچ دوستی هم ندارم… و دلم هم نمی‌خواد که این خیال بافی ها از ذهنم بره بیرون چون فقد اون موقع است که خوشحالم و اعتماد به نفس دارم!.

سلام به همه کسایی که دارن این پیامو میخونن من بنیامینم ۲۱ ساله این پیامو مینویسم و مطمعنم به درد خیلیا میخوره تا تهشو بخونین ارزششو داره.اینو بدونین که این جهان پره از ادمای متفاوت شاید من این بیماری رو نداشته باشم ولی تو هر شخصیت و هر جوری که باشی کسای دیگه ای مث توام تو این دنیا پیدا میشه و اینم بدونین تنهایی چیزیه که میتونی باهاش خودتو از کففف دره زندگیت بکشونی به قله ارزو و هدفات و همینطور برعکس میتونه زمینت بزنه و از تمام ادما و عزیزای زندگیت دورت کنه و زندیگتو پایان بده…
یه تیکه کلی از زندگیمو براتون میگم و اخر پیامم ایدی تلگراممو میزارم من ن مشاورم ن رشته مشاوری درس خوندم نه چیزی خودمم و خودم ولی یه چیزی درونمه یه تیکه از وجود خدا که باعث میشه هر چیزی رو که میخوام بدون اینکه کلاسشو برم کسی اموزشم بده تا حدودی یاد بگیرم و دقیقا همین مشاوره که تونستم علاوه بر خودم زندگی و مسیر چند نفر دیگه رو که فک کردن اخرشه از خودکشی نجات بدم و کمکشون کنم تو اون مسیر و علاقه ای که دارن زندگی و پیشرفت کنن و به هدفاشون برسن خدام میگه به هر کسی تونستی کمک کن منم میکنم هر کس خواست پیامم بده رایگان مشاوره میدم بهش و کمکش میکنم به شرطی که خودش از تههه وجودش بخواد تغیر کنه و زندگیشو تغیر بده
باورش برا خیلیاتون سخته ولی حقیقت داره اینکه میخوام بگم من چند تا اتفاق بد توی یه بازه زمانی چن روزه برام پیش اومد و باعث شد من به مدت طولانی ۱سال و خوردی افسردگی شدییید گرفتار بشم اونم جوری که من روزانه ۱ وعده غذایی مصرف میکردم پر گوشیم کلیپ و اهنگ دپ و غمگین بود جوری بود که دیگه دستام جای سالم نداشت چون با تیغ زخمیش کرده بودم و رفته بودم سراغ رون پاهام و الکل ۹۷درصدمیریختم رو دستام که تیغ زده بودم که الان بهش فک میکنم بدنم مور مور میشه که من چجوری دلم میومد با بدنم همچین کاری بکنم و اینم از ویژگی قد بودن و یه دنده بودنم بود که همیشه باهام بوده روزا بیشترش خواب بودم و کل شبا بیدار از نور و ادما متنفر شده بودم روی هم رفته با ۲یا۳تا از رفیقام در ارتباط بودم هر کاریم کردن نتونستن کمکم کنن و شبا تا صب با خودم صحبت میکردم علاوه بر خودم ۲تا بنیامین دیگه توی ذهنم کنارم بودن که باهاشون صحبت میکردم یکیشون نقش مثبت داشت یکیشون منفی مداوم تو خلوتم چه تو ذهنم چه واقعی تو اتاقم راه میرفتم و صحبت میکردم بعضی وقتا به ساعت ها هم میکشید و پاهام نای راه رفتن نداشت ولی توی اتاق کوچیکم روزانه ۱۰۰۰۰ بار میچرخیدم و با خودم صحبت میکردم قبل افسردگیم یه ادم معمولی بودم ولی یه زندگی لاکچری و خفن با کلی ارزو و هدف برا ایندم تو ذهنم تجسم میکردم حالا که خودمو تو این شرایط افتضاح و افسردگی میدیدم حس بدی به خودم میگرفتم ۱سال و خوردی از افسردگیم داشت میگذشت تا یه شب که از این ریتم زندگی خسته شده بودم شنیده بودم میگفتن سم موش یه همچین چیزی ادمو  میکشه با خودم گفتم فردا میرم داروخونه سم موش میگیرم به همه چی پایان میدم دقیقا یادمه فردا صبحش که میشد شنبه رفتم داروخونه نزدیک خودنمون دیدم بسته س تعجب کردم برگشتم خونه تقویمو نگا کردم دیدم روز تعطیل نیس به فکر فرو رفتم چرا امروز که اول هفته اس و همجا بازه و تو تقویمم تعطیل نیس چرا داروخونه باید بسته باشه یه صدای ریز و ضعیفی پشت صدای اون ۲تا بنیامین که همیشه تو ذهنم باهام بودن میومد انگار اون صداعه
برام ارامش بخش بود ولی واضح نبود این جریان که میگم مال چن سال پیشمه و من به خدا اعتقادی نداشتم کلا جوریم که کسی اگه وجود داشته باشه و براش مهم باشم باید بهم ثابت کنه و هی توی ذهنم دنبال اون صدا میگشتم و این ۲تا بنیامین هم مداوم باهام صحبت میکردن حس میکردم تو سرم یه دنیای مث این دنیا وجود داره بعضی وقتا اینقد صحبت میکردم و میگشتم که سرم میخواست منفجر بشه توی اوج افسردگیم بود و بدنم و روحم و ذهنم باهم نبودن یه بخش کوچیکی از درونم میخواست من تغیر کنم ولی بخش بزرگی از درونم به افسردگی عادت کرده بود خوب یادمه اون صدا یه شب هول هوش ساعتای ۴یا۵ صبح بود که مث بقیه شبای افسردگیم بیدار بودم بهم واضح گفت اهنگ شاد گوش بده اولین بار بود واضح صداشو شنیده بودم اون بخش درونیه کوچیکم که میخواست تغیر کنم وجود و بدنمو راضی کرد که من اهنگ شاد گوش بدم و کلیپ و اهنگای دپ و غمگین رو همون شب حذف کنم یه حس تازه ای بود برام که برای یه لحظه هم شده بر خلاف ۱سال و خوردی قبلیم زندگی کنم و اهنگ شاده مث شخصی که ۱ روزه تو کویر گرم اب نخورده و بدجوری تشنشه و همون لحظه یه لیوان اب سرررد پیدا میکنه و میخوره کل وجودمو جا اورد همون لحظه با خودم تصمیم گرفتم که همه چیو تغیر بدم تموم زندگیمو متوقف کردم و شروع کردم به گشتم دنبال اون صداعه تو ذهنم رفته رفته صداعه رو دنبال کردم و شروع کردم باهاش صحبت کردن چن وقتی میشد که کلا کارای زمان افسردگیم رو انجام نمیدادم و روال زندگیمو به کمک اون صداعه تغیر داده بودم و کم کم صاحاب اون صداعه رو پیدا کردم باورم نمیشد که این صاحابش باشه میدونی کی بود؟خدا بود از اون لحظه که فهمیدم تمام وجودم از شخصیتم رفتارم زندگیم همه چیییم رو شروع کردم به تغیر دادن اون ۲تا بنیامین درون ذهنم که روزانه چندین ساعت باهاشون مکالمه داشتم رو به سختی و داد و اعصاب خوردی و هر جوری بود دور کردم و به خدا نزدیک تر شدم و عادتای جدید و مثبتی اوردم تو زندگیم من تو اوج افسردگیم که نزدیک بود خودمو بکشم خدامو پیدا کرده بودم الان چن سال از اون ماجرا میگذره زیاد علاقه ای برای وارد شدن به رابطه ندارم مگه اینکه اون شخص فردی باشه با همون اخلاق و رفتار و … که باب میلمه و من یه مغازه اجاره کردمه و ارایشگری که کار مورد علاقمه دارم انجام میدم حالم خوبه خوشحالم از ته دل میخندم دوستای زیادی پیدا کردمه برنامه چن سال ایندمو ریختم و یه تایمی میزارم روزانه با خدا به زبون فارسی صحبت میکنم به معنای واقعی بخوام بگم به کمک خدام کنترل زندگیم رو تو دستم گرفتمه و زندگیم رو از هر چی ادم،رفتار،عادت غلط و اشتباهه پاک کردمه
اینو از من به یاد داشته باش هر چیزیو که بخوای میتونی به دستش بیاری فقط باید از تههه وجودت بخوای
ایدی تلگراممو میزارم هر کسی از تههه وجودش میخواد تغیر کنه و به کمک نیاز داره پیامم بده تا باهمدیگه زندگی جدیدش رو استارت بزنیم
@Bd7078

سلام
موضوعی که ما بهش میگیم خیال پردازی ، سالها قبل توسط فلاسفه به عنوان یه قوه تو نفس انسان شناخته شده!
کار قوه خیال متضاد تفکر هست….
پس چاره چیه؟
۱. تفکر هدفمند به جای رها سازی خیال.
همین هست که یک دقیقه تفکر معادل ۷۰ سال عبادت پاداش داره.
حالا دلیل رها شدن قوه خیال همه ما چیه؟
اینکه خوراک مشوش به ذهنمون میخورونیم.
گوشی دستمون میگیریم و از مطلب علمی میریم به ادبی از دیزاین خونه به عکس تفریحات بلاگرها و …‌ آخرش گوشی رو میبندیم و یه مطلب هم یاد نگرفتیم! یا اطلاعت پراکنده و بدرنخور داریم .چرا؟؟؟ چون ذهن ما ساخته شده که متمرکز کار کنه نه مشتت.
خب چیکار کنیم؟
۲. خارج شدم از شبکه های مجازی تا حد امکان.
حتی فلاسفه توصیه به مطالعه متمرکز بر یک موضوع رو داشتن تا قوه خیال تحت کنترل در بیاد. بعد کم کم موضوعات رو گسترش بدیم.
۳. مطالعه متمرکز.
یه موضوع دیگه که پیشنهاد اهل فن هست برمیگرده به اینکه عادت کنیم عیوب خودمون رو ببینیم و خوبی های دیگران رو. اگه دقت کنید ساعتها میشینیم و در مورد عیوب دیگران خیالپردازی میکنیم. این عادت رو کنار بگذارید و به حسابرسی اعمال خودتون متمرکز بشید بسیار کمک کننده هست.
۴. دیدن خوبی دیگران و عیوب خودمون.
نمیدونم چقدر پایبندی مذهبی دارید ولی راه حل بعدی خیلی کمک کننده هست.
۵. قرائت یا گوش دادن به قرآن به جای موسیقی.
۶.حتما دفتر برنامه ریزی یا بولت ژورنال داشته باش تا ذهنت دسته بندی شده کار کنه.
۷. عادت به عقب انداختن کارها رو ترک کن و کار رو در اولین فرصت تموم کن حتی اگه اتو زدن یه لباس باشه. میدونی چرا؟ چون کارهای عقب افتاده پروندشون تو ذهنت بازه و بخش زیادی از خودآگاهت رو اشغال کرده و نمیگذاره متمرکز شی و تفکر دقیق داشته باشی. و در آخر:
۸. همونطور که بالاتر دوستان گفتن ذهن آگاهی رو حتما تمرین کنید.
از طرف یه روانشناس بالینی 🙂

سلام بچه ها من 15 سالمه این خیال پردازی ها فقط بخاطر کمبودمون تو زندگیه
من الان همین مشکلات شمارو دارم دوساله درگیرشم ولی خب بخاطر کمبودمه که خیال پردازی میکنم
سعی کنید اون کمبودو برطرف کنید
مال من که برطرف نمیشه هیچوقت😞

واقعیت؟
توی ذهنم میتونم سفر کنم قهرمان باشم توی زمان های مختلف باشم توی هنردوستان کتاب فیلم و آهنگ زندگی کنم،یه واکنش دفاعیه میخوام برگردم به جهان واقعی چون داره اینهمه تفاوت منو دیوونه میکنه اما واقعیت که بذاره اگه بخوام به واقعیت بیام باید خودمو بکشم چند سال من باید پول جمع‌کنم که بدم کشورهای مورد علاقه ام ببینم؟چند سال باید پول جمع کنم که آزاد بشم جهانگردی کنم؟چند سااال؟؟؟اگه منطقی فکر کنی مردن بهترین راهه چون توی زندگی واقعی هیچ هیجانی نیست نه زامبی هست نه تو سامورایی هستی فقط یه بدبختی که دچار جبر جغرافیا و جنسیت ایی

سلام من یه همچین مشکلی دارم که نمیدونم خیال پردازی یا نه
من تو ذهنم داستان میسازم ولی اونا درباره خودم نیستن درباره ی یه شخصیت ساختگی هر دفه هم ممکنه متفاوت باشه یعنی یه شخصیت خاص نیست ممکنه اسمش تغییر بدم و..😭😭
سال دیگه کنکور دارم خوب میخونم رتبه ۱ کلاسم ولی میتونم خیلییی بهتر از این باشم چون گاهی به خاطر اتفاق بد توی داستان ناراحت میشم

من ۳۳سالمه ،متاهل و کارمندم ، مدتیه دچار خیالبافی افراطی شدم😭 از کار و زندگی افتادم، یه شب نتونستم بخابم و تاصبح تو جام غلط میزنم و خیال پردازی میکنم، صبحا سر کار همش خمیازه میکشم و همکارام فکر میکنن اعتیاد دارم، چون شبم نمیخابم قیافمم بهم ریخته ، فقط ۲ساعت بعدازظهرا میخابم،لطفا کمکم کنید.

سلام من هم همین مشکل رو دارم شب وقتی میرم بخوابم ۴ ساعت در ذهن داستان جور میکنم خوابم نمی برد.

کی فکرشو میکرد این یه بیماری باشه:) من فکر میکردم بین همه عادیه و هر کسی که هم سن و سال منه مثل من در حال تصور کردن دنیاییه که وجود نداره…
باید میدونستم راه رفتن توی اتاقم و صحبت و بحث کردن با کسی که وجود نداره غیر عادیه:)))

امیلی خوشحال میشم میبینم صحبت میشه راجب اینا این خودش اولین قدم من داره ۳۰ سالم میشه واقعا اون زمان جامعه به شدت افرادی مثل منو زیر دست و پاش بی رحمانه له می‌کرد روانشناسی هم در این مدت خیلی پیشرفت کرده من مجبور شدم با آزمون و خطا و بیشتر وقتا راهکار های ابداعی اشتباه خودم پیش برم فقط پذیرش این داستان برام چند سال طول کشید و مجبور میشدم نقش بازی کنم متاسفانه تبدیل به دو شخص شدم که بعد چندین وقت اینم برام کار نمی‌کرد بهم دو رو میگفتن صفر و صد ی تو و …خیلی چیزای دیگه زیر بیست سال من درکی اصلا نداشتم از ناخداگاه انسان و جهان ساختگی خودم فقط احساس می‌کردم یه چیزی درست نیست،با دیدن این تیکه متن انگار چندين سال زندگیمو صرف کردم و عصبانی شدم فقط گارد خودتون رو پایین بیارید ،کار ورزش، احترام واسه خودتون و واسه هدفتون جایزه بزارید،انگیزه هاتون با جغرافیایی که توش هستید منطقی تر کنید ،به زبون نمیشه چون واسه هرنفر با توجه به خانواده جغرافیا ژنتیک و…متفاوت میشه خودتونید تو این راه زمین خوردن هم بخشی از این روند ازش غول نسازید دست کمشم نگیرید بالانس رو رعایت کنید موفق همگی خوشحال شدم این بحثا شکل گرفته

سلام دوستان تنها راه رهایی از این مشکل کم کردن هیجان مغز است .تو اینترنت جستجو کنید مدیریت هیجان مغز و مطالعه کنید.
هر چقدر که میتونید کمتر آهنگ گوش کنید و از شرایط و محیط های که برای شما هیجان زا است دوری کنید

با سلام و خسته نباشید
آدم آب زیر کار و شیطونی بودن و از عملکرد منفی خود به شدت گریزانم
و بهیچ وجه نمیخواهم به خاطرات منفی حتی فکر کنم و اگر شخصی سعی کند به استناد به این وقایع باعث آزار اذیت خودم و اطرافیان شود بینهایت ناراحت و دلگیر میشوم وقتی هم بخواهم از قدرت ذهن سعی در بیاد آوری و نقاط ضعف همین افراد نمایم همه ناراحت می‌شوند همه قدیس و می‌شوند مصعوم و بیگناه پس سعی کنم کمتر با آدم‌های سمی باشم حرف سمی نشنوم و همچنین رفتار سمی و منفی بروز ندهم یا بطور ساده به آرامش و آرام بودن خود و اطرافیان اهمیت ویژه ایی قائلم و حالا صحبت از خیالبافی شد خیال یک خونه خوب داشتن یا ساختنش و یا مهندسی چنین خونه ایی خوب هست ولی خیال اینکه خونه ی یکی دیگه از من باشد و یا خیال تصرف یک شخص دیگر برای خودم دیگر خیالبافی نیست می‌شود رفتار ناهنجار پس مراقب آرزو هایی که داریم یا بهتر بگویم دعاهایی که میکنیم باشیم با تشکر

سلام منم از خیلی وقته اینطوریم وقتی یه فیلم یا سریالی رو نگاه میکنم مدام و مدام خودمو حای اونا میزارم بعضی مواقع شروع میکنم به لبخونی کردن و خود به خود حرف میزنم تا چند دقیقه اول باخبر نیستم اما بعدا میدونم دارم چیکار میکنم ، تا قبل این نمی فهمیدم چیز جدی باشه تا اینکه زیاد تر شد ، مواقعی که میخوام بخوابم دوباره شروع میکنم به همین خیال بافی ولی یه جور دیگش بعضی مواقع حس خوبی بهم میده باعث میشه امید بگیرم ، خودمو جاهایی بالا تصور میکنم . معروفم . مشهورم . و یه هنرمندم‌… شروع میکنم به لبخونی کردن انگار یه جایی قرار دارم ، نه خیلی جدی انگار در یه جایی یه مکانی هستم، حرفایی که نباید بزنم و نزنم امیدوارم بدونین چی میگم ، جدی نمیگرفتمش الان یه خورده جدی شدم ولی نمیتونم هم ازش دست بکشم انگار بخشی از وجودمه ، انگار اگه خیال‌بافی نکنم میمیرم. اما از یه جایی به خودم میگم چیز جدی نیست

سلام منم تمام این مشکلاتو دارم و اکه واقعا تنها نباشی و واقعا احساس تنهایی نکنی باور کن که بهتر میشی!

سلام
من اینجوریم که وقتی در واقعیت یه اتفاقی میوفته و حالت های گوناگون مثل خنده، گریه و غیره بهم دست میده یهو متوجه میشم ظاهراً ساعت ها گریه کردم یا خندیدم اما در واقع یهو خودم رو داخل یه سناریو پیدا میکنم.
وقتی آهنگ گوش میکنم اولین جرقه به طور تا خود آگاه زده میشه و با اون آهنگ یه فیلم درست میکنم که مثلاً اون آهنگ رو من خوندم و دارم براش کلیپ ضبط میکنم و از کل آهنگ هیچی متوجه نمیشم.
یا مثلاً وقتی یه مطلبی رو از رو گوشی یا کتاب و حالا هرچی میخونم یهو اون وسیله رو می‌زارم کنار و از اون موضوع شروع به ساختن سناریو میکنم.
یه نمونه از خیال پردازی هام اینه که من یه روانشناس و خواننده مشهورم و با یه خواننده دیگه ازدواج میکنم سه تا بچه دارم اما شوهرم بهم خیانت می‌کنه منم به تیمارستان میوفتم.
یعنی هر روز این داستان رو مرور میکنم و کل جزئیات رو با ریز ترین کلمات میتونم به زبون بیارم.
و این خیلی زجر آور تر از چیزیه که سایر مردم فکر میکنن.

سلام دوستان منم همین مشکلو دارم من بهتون خیلی پیشنهاد پادکست منیاز رو میکنم مخصوصا تمرکز و توجه ، ذهن اگاهی. من زیاد پادکست گوش دادم ولی این پادکست یه چیز دیگست

نامزدم دوستم اختلاس رویا پردازی ناسازگاری داره البته فک کنم همین باشه.. گفته انگاری این اختلال خطرناکه و یدفعه اخلاقش عوض میشه عصبی میشه و یبار میخنده حتی میتونه به کشتن دیگران فک کنه و سعیشم کرده اما بزور کنترل خودشو میکنه و اینه توهم دیداری و بویایی هم داره دیگه لامسه و شنیداری رو نمیدونم
یجور میتونه تصور کنه انگار واقعیه میخواستم بدونم دقیقا اسم این اختلال چیه؟؟

داشتم نظرات رو میخوندم. متوجه شدم خیلی از افراد هستند که تجاربی مثل من دارن. من یه نوجوونم و به واسطه ی این عادت؛ نمراتم به شدت افت کرده و تو زندگیم اختلال ایجاد شده.
من کاملا اگاهم که خیاله و رویاست نه واقعیت اما همین باعث میشه بخوام بیشتر تصور کنم، نمیتونم فیلم ببینم یا اهنگ گوش بدم یا رمان بخونم، چون به سرعت خودمو جای شخصیت اصلی میذارم و داستان خودمو میسازم. لذت میبرم نمیشه انکارش کرد (حدود ۱۰ ساله که عادت کردم بهش)
مخصوصا اینکه من موقع خیال پردازی راه میرم، عادی حرف میزنم یا حالات صورتم تغییر میکنه(مثل ناراحتی یا شادی).
تا جایی راه میرم که کف پام میسوزه و زانوهام درد میگیره
امیدوارم بتونم کنارش بذارم یا حداقل کمش کنم.
چقد دردناکه که برای فرار از زندگیمون که جذابیتی نداره به رویا پناه بردیم. ارزوی ارامش میکنم برای همه ‌مون.

سلام.
من از بچگی قوه تخیلم خوب بود همه هم میدونستن از همون بچگی همش داستان میگفتم و مامانم برام مینویشت…
به مدت ۸ سال تک فرزند بودم بازی های تخیلی رو خیلی دوست داشتم…. مثلا روز نبود که من بدون داستان بگزرونم
هر چند روز یه داستان…تا تموم میشد میرفتم یه داستان دیگه می‌ساختم… تا اینکه یه روز تابستون سوم به چهارمم یه داستان به ذهنم رسید که اون خیلی جذاب بود برام و مدتش به چند ‌‌روزنکشید تا تموم بشه دو سال کشید آخرشم تموم نشد… رفتم سراغ یه داستان دیگه اما بعد اینکه اون داستان تموم شد برگشتم دوباره سر قبلی خیلی دوست داشتم ببینم تهش چی میشه… این داستانی میساختم دو فصل بود همش تو همین دوفصل گسترشش میدادم و بازیشو میکردم….و اسم شخصیت اصلی داستان سوریا بود و تو خونه ما خیال بافی من به سوریا بازی معروف شده بود.
اومدیم سال هفتم و کلاسا آنلاین شد تعاملاتم به صفر رسید اون موقع بود که استارت این تخیل لعنتی زده شد
داستانو کوبیدم از اول ساختم اینبار با جزئیات کامل…
اینقدر جزئیات داستانم کامله که ازش میشه یه انیمیشن درست کرد
همه شخصیتم کارتونی هستند خودم تو جلد همشون بازی کردم.الان همه چیو تجربه کردم تو تخیلاتم…
و خب نشستم با خودم فکر کردم ببینم زندگی واقعیم با اون زندگی چه فرقی داره…
فهمیدم هرچی تو داستانم دارم تو زندگی واقعی ندارم و هرچی تو زندگی واقعی دارم تو داستانم ندارم…
نمی‌دونستم اختلاله فکر میکردم بازیه تا اینکه دوسال پیش این مقاله رو خوندم همه چیش حق بود با یه آهنگ با یه فیلم… با همه چی تخیلم تحریک میشد ولی الان با فیلم و اینا زیاد تحریک نمیشه با ایده های خودم تحریک میشه دوبار سعی کردم کنارش بزارم اولین بار ۱۰ روز بدون تخیل…دومین بار ۲۵ روز ولی به خاطر اون ایده های کوفتی همش میام بازی میکنم…تو اون دوره های ترک ناموفق یه چیزی فهمیدم ،فهمیدم که هر چی تو تخیلاتم تصور کنم شخصیت واقیعم همون شکلی میشه…
مثلا شخصیت اصلیم خیلی زود رنج بود منم بودم
الان شخصیت اصلیم همش تو مسابقات مختلف شرکت می‌کنه و رتبه های علمی میاره منم دارم تلاش میکنم
ولی این داستان کل زندگیمو گرفته اصلا نمیتونم تمرکز کنم اگه هم بازی نکنم از بی حوصلگی میپوکم نمیدونم چیکار کنم

درود
من تقریباً همه‌ی نظرات رو خوندم و با اینکه هیچکدوم از شما را نمیشناسم حس نزدیکی بهتون دارم و برای تک تک تون اشک ذیختم
در رابطه با خیال پردازی ناسازگارانه همه‌مون درباره‌ش میدونیم میخوام روش هایی رو بگم که به من کمک کرد !
اول از اینکه صبور باشید ما یه شبه دچارش نشدیم که یه شبه ترکش کنمیم
به مغزتون بفهمونید که تنها شما این مشکلو ندارید ما یک از هزارانیم
شخصیت های تو ذهنتون جزئیاتشو کمتر کنید مثلا دیگه اسم نزارید براشون یا اسماشون فراموش کنید و بااسم صداشون نزنید
چهرشونو تصور نکنید؛ اندام و.. ؛ کلا کم کم به جزئیات توجه نکنید
سعی کنید با احساساتون کنار بیاید ما انسانیم حق داریم افسرده باشیم حق داریم برای مرگ عزیزانمون ناراحت باشیم حق داریم استرس کنکور داشته باشیم و… از حس های ناخوشایندتون فرار نکنید سعی کنید دوستشون داشته باشید به آغوش بگیرید غمتونو ؛ استرستونو و.. در این رابطه کتاب نیمه‌ی تاریک وجود پیشنهاد میدم
هیچ روانشناسی به من کمک نکرد در این رابطه
ولی باید برید پیشه یه روانشناس چون شما بعد از چند سال میخواید بجای فرار از واقعیت ؛ واقعیتو بپذیرید
از هرچیزی که شما را تحریک میکنه تا حد امکان دوری کنید
از آهنگ ؛ از کتاب ؛ از فیلم ؛ از تنهایی ؛ حمام های طولانی مدت و..
اگه در مرحله‌ایی هستید که خودتون متوجه شدیددیگه آخرشه حتما به روانپزشک مراجعه کنید
از هیچ راه غیر منطقی مثل کشتن خود خیالی و آدمای خیالی استفاده نکیند نابود میشید
ما بزرگ شدیم بچها نزارید احساساتمون سرکوب کنن حتی اگه تون طرف؛ پدر و مادرتونه نزارید احساسات سرکوب بشه ما زنده‌ایم ما انسانیم
به خودتون امید داشته باشید
این شب تلخ شاید دور گذر ولی آید آن روز که صبح فردا شویم
من شادیم و دوسستون دارم پسرا ودخترایی که مثل خود منید
❤️‍🩹👋🏼

دارم به این فکر میکنم چی میشد هممون یه جا جمع میشدیم باهمدیگه دوست یودیم تو یه گروه حرف همدیگه رو میفهمیدیم اون وقت به راحتی درمان میشد صددرصد خیلی حرفا داریم که به همدیگه بزنیم

نمیتونم کنترلش کنم اگ رویا پردازی نکنم خوابم نمیبره بلد نیستم چجوری بدون رویاپردازی بخوابم….گاهی انق توشون غرق میشم که با اتفاقات بد گریه میکنمو با اتفاقات خوب میخندم حتی اداشم در میارم:)